We all shine like stars, then we fade away. So ..

Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you lovers
Put your lights on, put your lights on

Hey now, all you killers
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Cause there’s a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say I’ve got nothing to fear

There’s a darkness deep in my soul
I still got a purpose to serve
So let your light shine, into my hole
God, don’t let me lose my nerve
Lose my nerve

Hey now, hey now, hey now, hey now
Wo oh hey now, hey now, hey now, hey now

Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Because there’s a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say I’ve got nothing to fear
She say La ill aha ill allah
We all shine like stars
La ill aha ill allah
We all shine like stars
Then we fade away

PS1: ήθελα να 'ξερα ποιός πούστης εφηύρε την έννοια της γεννέθλιας επετείου, που σε συνδιασμό με το δεκαδικό σύστημα μέτρησης δαιμονοποιούν κάποια αυθαίρετα χρονικά milestones της ζωής, όπως πχ όταν κάποιος εισέρχεται στο 40το της ζωής του έτος.

Άντε τώρα, φλομώστε με τετριμενολογίες και χαριτομενούλικα "πρέπει να" ως καθυστερημένα χρόνια πολλά :-Ρ

PS2: I love you Angel! You, with your hand on my head!

Ισορροπώντας την αναίδεια

Κοιτάζω γύρω μου και τι βλέπω; Τρομαγμένες σκόνες, κλαδάκια και κομματάκια από κουρελάκια αναδευόμενα βιαίως για μερικές δεκαετίες στον ανοιξιάτικο χείμαρρο της ζωής.

Κι εγώ περιπλανόμενος ρέηβερ κι αυτιστικός, που γιορτάζει σε νοητικά πάρτυ-κονσέρβα την αυτοδιάθεση και ελευθερία του. Χα-χα! Νόστιμες λέξεις! Μ' αυτές μαγειρεύουνε τα πιο σπαρταριστά ανέκδοτα!

Όταν ένα κουτσουράκι ανάμεσα σε δυο βίαιες καμπές του νερού καταφέρνει να κρατήσει σταθερή μια ελάχιστη πορεία για ένα τικ του ρολογιού (ίσως και κατά τύχη) και βγάζει γλώσσα στα υπόλοιπα φερτά που ακόμα παλεύουν κάτω από το νερό, χρειάζεται να ακουστεί και μια συγνώμη, έτσι, για να ισορροπήσει η αναίδεια.

Κι ένα ευχαριστώ σ' αυτήν που το καθαρό της βλέμμα γίνεται λόγος και αφορμή για να σκίσω το στέρνο μου με τα ίδια μου τα χέρια για να με ψιλαφήσω το πώς είμαι από τα μέσα. Ανακατέβω με τις παλάμες μου τις σπλήνες, τα πνεμόνια και τον εγκεφαλάκο της ωμής μου μαγειρίτσας, όλα αυτά δηλαδή που αν ήμουν σφάγειο δε θα 'χανε αξία εμπορική και ζητώ συγνώμη σ' όποιον αδίκησα υποτιμώντας τον πάνω από τον πύργο μου τον αψηλό. Αυτόν τον από τραπουλόχαρτα...

Πώς το 'λεγε σ' εκείνο το παραμυθάκι ο Νιόνιος;
Δε με λένε Hracker και κυρ Hracker και αφέντη Τσουτσουνομύτη.
Μόνον hracker με λένε.
Μόνον hracker ...

Ο Μαρκές λίγο πριν φύγει το είπε ακόμη καλύτερα: "Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί."

ΥΓ: αν ο περαστικός αναγνώστης δε βγάλει άκρη ας μη σκάσει. Η ASCIIση αυτή είναι σίγουρο ότι δεν τον αφορά.

W-GAFAI?

= Who Gives A Fuck About Invitations?



H απόλυτη ευτυχία για εσάς είναι:
Να ορίσεις την απόλυτη ευτυχία. Άμα οριστεί επιτυγχάνεται. Μέχρι τότε καταπίνω σταγόνες ή και τεράστειες γουλιές που έρχονται στοχαστικά, όπως τώρα ...

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Κάτι τυχαίο. Μπορεί να είναι κομπρεσέρ, επαγγελματικό τηλεφώνημα ή "λάθος νούμερο" ή και η θριαμβευτική ολοκλήρωση ενός ονείρου. Σταμάτησα να χρησιμοποιώ ξυπνητήρι όταν διαπίστωσα ότι η χρήση του ήταν μάταιη

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια.
Χθες, στο αεροπλάνο: ο καπετάνιος κάνει απότομη (πολύ απότομη) στροφή κατά την απογείωση. Παρατηρώ ότι ο διπλανός μου δυσφορεί ή μάλλον φοβάται όσο και εγώ. Γυρίζω λοιπόν προς το μέρος του και μια κοιτώντας τη θάλλασα (μόνο θάλλασα ή ουρανό μπορούσες να δεις), μια τον διπλανό μου, αρχίζω να βρίζω τον μαλάκα τον καπετάνιο, τον πούστη, τον αποτυχημένο πιλότο F16, τον βλάκα που δεν του κάθισε η γκόμενα και βγάζει το άχτι του στο αεροπλάνο, τον τσιφούτη που δε δίνει 10 ευρωπαϊκά να πάει στο λούνα-παρκ και άλλα πολλά που δε θυμάμαι.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ότι συνέχεια αλλάζει αλλά διατηρεί εδώ και δεκαετίες μια απροσδιόριστη σε εμένα βασική συνιστώσα της οποίας το μέγεθος είναι τέτοιο που η συνισταμένη δεν αλλάζει φορά.

Το βασικό σας ελάττωμα;
Αναβλητικο-αβεβαιότητο-τεμπελιά

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα ανθρώπινα.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Γκάντι. Το κακό είναι ότι δεν με γνώρισε για να ταυτιστούμε αμοιβαία κι αυτό μου αφήνει μια μόνιμη αίσθηση ανεκπλήρωτου :-))

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Οι χαμογελαστοί Μπαγκλαντεσιανοί των φαναριών

Το αγαπημένος σας ταξίδι;
Η πρώτη φορά Αθήνα-Θεσσαλονίκη μόνος μου οδηγώντας αυτοκίνητο, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ώρα αφίξεως, βγαίνοντας συνέχεια από το δρόμο, ακολουθώντας τις ταμπέλες για άγνωστα χωριά που είναι κοντά στην Εθνική.
Πάντως πιστεύω ότι το ΠΟΛΥ αγαπημένο μου δεν το έκανα ακόμη και ίσως να είναι στο διάστημα.

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Μπόρχες, Βενέζης, Yalom, Καζαντάκης.
Πρέπει να αγαπάω και τον Eco: ενώ δεν κατάφερα να διαβάσω πάνω από 5-10% οποιουδήποτε βιβλίου του, έχω προσπαθήσει να διαβάσω τουλάχιστον τέσσερα.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Τον Ανδρισμό με την ευρύτερη του όρου έννοια.

…και σε μια γυναίκα;
Την Θηλυκότητα με την ευρύτερη του όρου έννοια.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Δεν είναι μοναδικός.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας μπάνιο.
Ά-για-για-για-για-για Πουεεεεερτορίιιικο !!!

Το βιβλίο που σας σημάδεψε.
Βίλχεμ Ράιχ: "Άκου Ανθρωπάκο".

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δεν παίχτηκε ακόμη.

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Gustav Klimt!

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Αλλάζει. Τώρα μου 'ρχεται το πορτοκαλί.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Είμαι ακόμα εδώ και γουστάρω!

Το αγαπημένο σας ποτό;
Τζώνυ Πράσινο.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Όταν γίνομαι αφορμή για θλίψη ενώ μπορούσα να το προβλέψω.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο από όλα;
Το μήλο στο στόμα γουρουνοπουλακίου που ψήθηκε ολόσωμο :-{

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Δημιουργία audio CD με επιλεγμένα αγαπημένα μου τραγούδια.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Μάλλον ο καρκίνος.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν νιώθω ότι έτσι οφείλω να κάνω.

Ποιά είναι τα μότο σας;
- τον αράπη αν τον πλύνεις τον αράπη καθαρίζεις
- κάλλιο 5 και στο χέρι κι άλλα δέκα στο καρτέρι παρά τίποτα
- στου κουφού την πόρτα βρόντα δυνατότερα γιατί οι ήχοι δημιουργούν κι απτικά αισθήματα. Αν πραγματικά το θέλεις, αποκλείεται να μην σε ακούσει
- φοβού τους ευεργετηθέντες
- W GAFAI

Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Απροειδοποίητα.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Γιατί το συνταξιοδοτικό εφάπαξ δεν προσφέρεται με την έναρξη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας;

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Παραζάλη!

Προ(σ)καλώ αλφαβητικώς: filomila, maro-k, nikitaras, pegasus και speira.

Ο δρόμος του φεγγαριού

Στη μοναξιά του σκοταδιού
μικρή Σελήνη δάκρυσε.

'Οταν η αλμύρα έφτασε στη γη
έγινε στέρεο φως
μόνο για σε τον τυχερό
που βλέπεις

και περπατάς επάνω του
από τα περιττά σου ελεύθερος
(σωσίβια, εξάντες
και άλλες λογικές)

μέχρι που να
σε αγκαλιάσει.


ΥΓ1:
ΥΓ2:

Μικρό Αγροτικό

Πρελούδιο:
σ' ανθρώπους που το χαίρεσαι
ή που τον έχουνε ανάγκη
σπείρε τον χρόνο σου χωρίς φειδώ

Κύριο θέμα:
είθε κι εσύ ταυτόχρονα
σ' αυτήν τη Γεωργία
να είσαι ο ένας απ' αυτούς

am I a poutana or not?

Nine centuries of therapy and ten metric tones of margarites and I haven't concluded yet: am I a poutana or not?

On the other hand, I can assure you, even if I am a poutana, I am doing it in style: I have a funcy business card, people of both sexes working for me and (above all) respectable clients willing to fuck me in person!

Σιγά μην περιμένω ..

.. πρόσκληση.

Λοιπόν, γουστάρω σαν τρελλός: (όλους τους) Πολέμους των Άστρων, Μπόνυ και Κλάιντ, Λα Βίτα ε Μπέλα, Ιλ Ποστίνο, Για Έναν Καλό Άνθρωπο και ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ!

Την τελευταία δεν την έχω δει πότε μου! Έχω δει μόνον σκηνές, που με άφησαν άφωνο. Εδώ και 18 χρόνια την έχω σε VHS και φαντασιώνομαι να την απολαμβάνω παρέα με Την γυναίκα, καλοκαίρι, σε μια άδεια Αθήνα Αυγούστου, ένα βράδυ, μετά από μια καυτή ημέρα, σε ένα μπαλκόνι. Νομίζω ότι η κατάνυξη μιας Αυγουστιάτικης βραδιάς σε μια άδεια Αθήνα, ταιριάζει στην ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας. Νέσ-πα? Την έχει δει κανείς;

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, φρίττω στη σκέψη ότι τόλμησα να παντρευτώ χωρίς να έχω νιώσει την επιθυμία να δω τη συγεκρκιμένη ταινία με την (πρώην) σύζυγό μου.

Ανατομία μιας τέλειας ημέρας

Εργασία.
Και χαρά ..
.. χωρίς αιτία.
Στον δρόμο ο Lou Reed κονσέρβα: "it's such a perfect day"! Σε such a perfect day, μα ποιός τολμάει ν' αντιμιλήσει; Είναι από άλλο σύμπαν έρωτας αυτός. Είναι χωρίς αιτία. Γι' αυτό μοιράζεται σε κατά μόνας συμμετέχοντες.

Perfect day! Ίσως να 'ναι η Άνοιξη, που και στο καυσαέριο φοράει ένα άρωμα γιορτής. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, δεν πα' να χτυπιούνται Αλβερτίσκοι και Σιγκμουντίσκοι χιλιάδες περί λόγων, λογισμών, κλειστών πακέτων και χρησμών, είμαστε έρμαια. Έρμαια αξιαγάπητα μυρουδιών, ήχων, κι επιθυμιών στοχαστικών.
Έτσι κι εγώ και με αρέσει!

Για τους εχέφρονες, πρέπει συμπάθεια και σεβασμός.
Σ' εμάς τους άλλους τύχη!

bonus track!
:-P

Για την προκατάληψη της αιτιότητας

Πού θα πιστώσουμε το βούτυρο; Στους μαστούς της αγελάδας; Στα χέρια του αγελαδάρη; Ή μήπως στη διάνοια που σχεδιάζει μηχανές για να φυγοκεντρίζουν γάλα;
Όπου κι αν πιστωθεί, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το βούτυρο έπεται μιας κάποιου είδους αιχμαλωσίας. Είναι η αιχμαλωσία της αιτιότητας, που αλυσοδένει τα πάντα μεταξύ τους έτσι αναπόδραστα, όπως η βαρύτητα ένα κορμί, στο κρεβάτι όπου κοιμάται.

Με άλλα λόγια, όλα τα γεγονότα, οι σχέσεις των πραγμάτων, οι φυσικοί οι νόμοι, φαίνεται να 'ναι εκφάνσεις μιας και μόνης αρχής: αυτής της αιτιότητας.

Πρώτα προσκύνησα τον ήλιο, μετά τη σελήνη, ύστερα έφτιαξα ξόανα και πρόσφατα υποτάχτηκα στην επιστήμη. Παρά τους θρησκευτικούς μου αυτοσχεδιασμούς, η εμπειρία, η πραγματικότητα η ίδια, εξακολουθούν να τσαλαβουτάνε ανάμεσα Γέννηση και Θάνατο, σταθερά μεν αλλά ΑΝΑΙΤΙΑ.
Σ' ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί η αρχή της αιτιότητας να είναι για πάντα στο απυρόβλητο!

Αμα την δεις με ψυχραιμία, η αιτιότητα σ' ένα αναίτιο σύμπαν, ομοιάζει μάλλον με προκατάληψη. Άρα, κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί.
Θα 'ρθει ένα μέλλον που ο Νους (φύσει πολυγαμικός) θα την εγκαταλήψει κι αυτήν και τον καρπό του πάθους τους, τον ντετερμινισμό.

Τότε, ο απόγονος του ανθρώπου, θα υμνεί τη σοφία του τυχαίου.
Τα Νόμπελ θα παίρνουν οι χαρτορίχτρες κι η τράπουλά τους θα κλείσει τον κύκλο της τεχνολογικής εξέλιξης.
Αυτό θα 'ναι το Επόμενο Κύμα.

Για μια πρόγευση απ΄αυτό το περίεργο, κάτσε μπροστά σ' έναν καθρέφτη. Βάλε στο ένα σου μάτι ένα καλειδοσκόπιο και το άλλο άσε το ελεύθερο για να κοιτάζει το είδωλό σου.

[είναι το καινούργιο παιχνίδι. Μου ζητήθηκε από παρουσία ενδιαφέρουσα κι ευγενική να γράψω κάτι με τις λέξεις "βούτυρο, κρεβάτι, καλειδοσκόπιο, κύμα και τράπουλα" (π΄ ανάθεμά σε μ' αυτό το βούτυρο!). Ζητώ από axenbax, nikitaras, filomila, pegasus, arxitempela, gitsaki, 3pad, dawkinson, nakupenda, chris, synas και speira να πλέξουν με τη φαντασία τους κάτι που να 'χει "αγάπη", "αυτοκίνητο" (κατά προτίμηση γρήγορο) "κυκλάμινο", "Πράγα", "φως", ένα "ποτάμι" κι ένα "διαμάντι"]

I would stand in line for this!

Κάποτε η πραγματικότητα έχει τέτοια συνέχεια και ομαλότητα που λες ότι μπορείς να προβλέψεις το επόμενο συμβάν όπως μια νότα σ' ένα σουξεδάκι ή την επόμενη ατάκα σε μια σαπουνόπερα.
Άλλοτε, η πραγματικότητα είναι ο ορισμός του περίεργου και της ασυνέχειας. Όλες οι παράγωγοι απειρισμένες!

Η πρώτη εκδοχή μάλλον υπερτερεί σε (ψευδ)αίσθηση κατανόησης του "τι παίζει" αλλά η δεύτερη σε βαθμό εμπειρίας του αληθινού.
Ακόμα, η δεύτερη εκδοχή της πραγματικότητας μπορεί και σε φτάνει εμπειρικά εκεί που άλλοι κατέληξαν με λογικές συνεπαγωγές, ότι δηλαδή το σύμπαν δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη συνείδηση που το παρατηρεί.

Τέτοιες συνειδητοποιήσεις, συχνά συνοδεύουν την "έξοδο από το τούνελ".
Μετά την πορεία στο σκοτάδι, έχει κανείς διάθεση για ανάπαυση, γιατί η πορεία δε σταματά με το που βλέπεις φως. Υπάρχουνε (φευ) δένδρα που πάντα θα κρύβουν κάτι μέχρι να τα προσπεράσεις, αλλά και θα προσφέρουν φιλόξενα τον κορμό τους για να ξαποστάσεις.

"Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει".
(κι όποιος καταλαβαίνει, να μου τρυπήσει τη μύτη ή ν' αφήσει ένα σχόλιο - LOL!!!)

Κάτι σαν Κούλουμα..

..απόψε. Είπα να σηκώσω χαρταετό. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω τα σχόλια.

Πυραμίς

Όπως κάθε πυραμίδα, έτσι κι αυτή της "blogομολόγησης" είναι απλή. Γράφεις πέντε αράδες για τον εαυτό σου και προσκαλείς άλλους 5 να κάνουν το ίδιο. Γδύνομαι (στην περιοχή των σχολίων) μετά από πρό(σ)κληση των gitsaki
και maro-k.

Προ(σ)καλώ (αλφαβητικώς): axenbax, filomila, pegasus, speira, tatine

Μεταρομαντζικός έρωτας

προσγειώνομαι εσπευσμένα κατόπιν προτροπής της speiras :-)

Το σκιτσάκι είναι τρόπον τινά επίκαιρο (μέρα που έρχεται) και θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί και "σάλτο μορτάλε". Άλλες προτάσεις υπάρχουν να το βαφτίσουμε;

Fly like an eagle

Καλό μήνα!
[μουσική υπόκρουση: Steve Miller Band / Fly Like An Eagle]

Θα σου πω για την Ελλάδα τους

Γεια σου ρε Σπύρε,

Το απευθύνω σε 'σένα αυτό, γιατί μου ήλθες αυτόματα στο νου σήμερα, όταν πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα την επιθυμία να φύγω από αυτό το μέρος. Το ένιωσα βαθειά στο πετσί μου: "δεν είμαι εγώ για εδώ, δε μου αρέσει αυτός ο τόπος, θέλω να πάω αλλού να ζήσω!". Και τότε σε σκέφτηκα.

Μπορώ να 'μαι πιο επιεικής μαζί σου σήμερα, ακόμη και για την ειρωνία σου όταν γελάς με τα αλλοπρόσαλλα που βλέπεις, τουρίστας ων στον ίδιο σου τον τόπο. Μπορώ να καταλάβω και την πίκρα σου όταν λες ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία αφρικανική χώρα της Ευρώπης. Σου το χρωστάω αυτο το γράμμα γιατί, από σεβασμό στο πρόσωπό σου, είχα προτιμήσει να αποφύγω να σου πω πόσο υπερβολικό και άδικο σε θεωρούσα.

Ικανοποιημένος πελάτης επί οχταετία. Η ετήσια ανανέωση της συνεργασίας μας ήταν "τυπική". Είχα στα χέρια μου το συμβόλαιο που μου δώσανε για την ανανέωση, το είχα ήδη υπογράψει, όταν το πρωί δέχτηκα τηλεφώνημα ότι σταματάει η συνεργασία μας, "μην έλθει κανείς σήμερα". Όταν ρώτησα τον λόγο, ως απάντηση εισέπραξα ένα εγωπαθές παραλήρημα. Πριν από 10 μέρες, είχα ενημερώσει τον "φίλο" και πελάτη μου ότι στα πλαίσια των θεμάτων που αφορούν τη συνεργασία μας, έχει κάνει κάποια λάθη βάζοντας την εταιρεία του σε κίνδυνο! Δεν είναι θέμα φιλίας, είνια πιότερο θέμα επαγγελματικής αξιοπρέπειας να πεις στον άλλο "με κάποιοες παραλήψεις σου και παρά τις συμβουλές μας, βάζεις σε κίνδυνο το έργο σου και για αυτό θέλω να συναντηθούμε αυτοπροσώπως, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε". Έλα όμως που υπάρχουν λέει και μέτοχοι και το φαξ αρχειοθετείται και τι θα πει αυτός στους ιδιοκτήτες αν το πάρουν χαμπάρι το γράμμα!?!

Δεν το είχα σκεφτεί. Αλλά ποιός τους γαμεί τους μετόχους ρε Σπύρε; Εδώ μιλάμε για την ασφάλεια του συστήματός του. Ούτε κι ο φόβος των ιδιοκτητών είναι όμως. Στο παραλήρημα άκουγα συνέχεια συγκρίσεις του τύπου εσύ είσαι έτσι κι εγώ μη νομίζεις ότι είμαι κατώτερος και δεν μπορείς σε έναν μάνατζερ να πεις ότι κάνει λάθος! Αμέ, άμα πεις σε έναν μάνατζερ που διαχειρίζεται έργο αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ ότι το βάζει σε κίνδυνο και για αυτό θέλεις να συναντηθείς μαζί του, δεν είσαι σωστός απέναντί του! Του λες ότι κάνει λάθος κι αυτό θίγει τον εγωισμό του και την μανατζερίστικη αξιοπρέπειά του :-{ Πώς είναι στην Αμερική ρε Σπύρε; Επιτρέπεται να πεις σε κάποιοιν ότι κάνει λάθος εάν σέβεσαι αυτόν, τη δουλειά σου και τη συνεργασία σας; Θα 'πρεπε να το κάνω αυτό το μεταπτυχιακό στην ελληνική συμπλεγματολογία πριν ασχοληθώ με την πληροφορική.

Στεναχωρήθηκα με το γεγονός, γιατί εκτός από τις προσωπικές μου απολαβές, μάλλον θα αναγκαστώ να μειώσω και αυτές άλλων ανθρώπων, πάνω που είχα κάνει αύξηση πρόσφατα κι αυτό με χαλάει. Εντυπωσιάστηκα ωστόσο που δεν με έριξε και κάτω. Βλέπεις προσπαθώ να εξασκώ τη φιλοσοφία του "δε γαμιέται".

Ύστερα τηλεφώνησα σε άλλον πελάτη. Αυτός πρέπει να έχει κάνει κάποιο λάθος, μας έχει καταχωρίσει στο σύστημά του μάλλον ως χρηματοπιστωτικό ίδρυμα και όχι ως εταιρεία παροχής υπηρεσιών πληροφορικής. Δεν εξηγείται αλλιώς, που κάθε μήνα οι πληρωμές είναι με επιταγές "μεταχρονολογημένες" με τη λήξη να πηγαίνει κάθε μήνα και μακρύτερα. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι δεν ενδιαφέρεται για την υπογραφή του στη συμφωνία μας. Α, σημειωτέον, δεν έχει πρόβλημα οκονομικό η επιχείρισή του, δεν έχει ζητήσει να μπει ως όρος στη συμφωνία μας ότι οι πληρωμές θα είναι με πίστωση 5-6 μηνών. Όχι! Δεν θέλει να του προσφέρεται πίστωση, θελε να την "παίρνει" με το "έτσι γουστάρω", εκτός συμφωνίας! Γιατί; Μάλλον άλλο ένα αδύναμο "εγώ", πασπαλισμένο με μπόλικα ευρώπουλα για να καλύπτει την αδυναμία.Τις τηρούνε ρε Σπύρε τις συμφωνίες στην Αμερική αυτοί που έχουν μειωμένη αυτοεκτίμηση;

Τώρα έρχεται το κερασάκι, αυτό ήταν το πιο δυνατό απ' όλα!

Είμαι στην εφορία. Για να πληρώσω βέβαια. Πολλά χρήματα. Δεν με χαλάει που ενώ απλώς τα "βγάζω βόλτα" με άνεση, σύμφωνα με τους φόρους που πληρώνω εγώ και η εταιρεία μου είμαι στην κορυφή των πιο πλούσιων Ελλήνων (νομίζω κάποια στιγμή είχα δει ότι είμαι στο top 10%). Όχι, μακάρι να βγάζω εγώ, κι ας δίνω όπου δη. Να ΄χουμε να δίνουμε. Είχα όμως να πληρώσω δύο πράγματα (μια δόση φόρου κι ένα "παράβολο" - τι στην ευχή παραβάλουν με τόσο κόπο κι ακόμα δεν έχουν καταλήξει, δεν έχω καταλάβει). Πάω στο ταμείο και ο (για άγνωστο λόγο μουτρωμένος) ταμίας μου λέει: "οχτακόσια πενήντα τέσσερα και μισό". Του δίνω €855 και παίρνω τα ρέστα. Ήταν ένα πενηνάλεπτο που πετάχτηκε με τέτοια απαξία αλλά και βία, ώστε με τον θόρυβο που έκανε στο προστατευτικό τζάμι, θα μπορούσε να ξυπνήσει αρκούδα από χειμέρια νάρκη. "Κοίτα σύμπτωση" σκέφτηκα, "το άθροισμα να είναι ακριβώς 50 λεπτά! Προσθέτω τα νούμερα και ήταν 854.44. "Τόλμησα" και ζήτησα από τον κάφρο τα έξη λεπτά. Δεν παραπονέθηκα στην υπεροπτική προϊσταμένη του, αφού ήτανε 3 μέτρα μακριά και έβλεπε και άκουγε. Ξέρεις, δεν είναι που δε μου αρέσει να δίνω. Δεν ειναι που δεν είχε ψιλά να μου δώσει ρέστα. Αν μου το έλεγε, θα του άφηνα 860. Είναι η επιθυμία να σου ΑΡΠΑΞΟΥΝ που με χαλάει. Στη χώρα της αρπαχτής Σπύρε, όλοι πλέον αρπάζουν ανερυρθίαστα! Αυτοί που δεν αρπάζουν συνήθως είναι απλά σε λάθος πόστο. Αυτοί που δεν θέλουν είμαστε οικτρή μειοψηφία!

Τώρα θυμήθηκα και την φίλη μου την Κ. Άνοιξε με έναν συνεργάτη της μια πολλά υποσχόμενη επιχείρηση. Δεν έχουν κλείσει μήνα, τα γραφεία τους (δύο όροφοι σε καλό σημείο) ακόμα μυρίζουν την "καινουργήλα" των επίπλων. Είναι σίγουρο ότι θα πάνε καλά και έχουν ήδη 2 πολύ καλές δουλειές. Έμαθα έκπληκτος ότι η Κ. εχθες έδινε εξετάσεις να προσληφθεί στο Δημόσιο, (διάβαζε καλύτερα στο Πρυτανείο). Όταν έκπληκτος τη συμβούλεψα ότι αυτό δεν είναι σωστό απέναντι στον συνεργάτη της, με αποστόμωσε ως εξείς: "α, το ξέρει κι αυτός, δεν πρόκειται να πάω". "Τότε γιατί παιδεύεσαι με τις εξετάσεις;". "Γιατί είναι ευκαιρία" μου λέει. "Κοίταξε, επειδή η κόρη μου έχει αλλεργία, με το που θα προσληφθώ αυτομάτως παίρνω 2 χρόνια άδεια μετ' αποδοχών". "Ε, μετά τα 2 χρόνια, μιας και θα έχει πάει καλή η επιχείρηση παραιτούμαι, ή τέλος πάντων "βλέπουμε"" ! "Το έχω ψάξει, το κάνει και μια φίλη μου και να φανταστείς πρόσφατα πήρε αύξηση και της τηλεφώνησαν από τον οργανισμό όπου δήθεν εργάζεται κι όπου δεν έχει ποτέ παρουσιαστεί, να της ζητήσουν συγνώμη γιατί καθυστέρησαν έναν μήνα να της δώσουν την αύξηση". !?!?!?!!!!!

Σπύρε, η Κ. "προσαρμόστηκε".

Εσύ νομίζω δεν έφυγες, απλά βρηκες την ευκαιρία που η Ελλάδα δεν μπορούσε να σου δώσει. Έχεις πει πολλές φορές ότι το καλό είναι που σήμερα η Ελλάδα μπορεί να κρατήσει ανθρώπους σαν εμένα και τον αδελφό μου και σε ευχαριστώ για αυτό. Να σου πω κάτι ρε Σπύρε; ΛΑΘΟΣ κάνεις. Δε μας κρατάει, μένουμε για όσο αντέχουμε ή μέχρι να "προσαρμοστούμε". Θέλει προσπάθεια η "προσαρμογή" Σπύρε. Γιατί ξέρεις, όταν έφυγες εσύ είχε φτώχεια. Τώρα έχει κάτι πολύ χειρότερο: νεοπλουτισμό και εξαχρίωση!

Σήμερα ρε Σπύρε, ένιωσα ακατάσχετη επιθυμία ΝΑ ΦΥΓΩ και σε σκέφτηκα!

Δεν μπορώ να το πω με τρόπο ποιητικό.
Εμένα,
ΠΑΝΤΟΥ Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ!


ΥΓ: ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού σε αυτόν όπου κυρίως απευθύνεται το παρόν, θα παρακαλέσω αυτό το θρεντ να μη γίνει βήμα αντι.αμeρκνσμou.

Στην Κ ;-)

μουσική υπόκρουση: [Παύλος Σιδηρόπουλος / Στην Κ.]

Is there life before death?

No one can stop us now ..

.. because we are all made of stars!

[μουσική υπόκρουση Moby / We Are All Made of Stars]
.

blogging

το τραγούδι μου μιλάει για τα παιδιά
που γυρίζουνε σε μέρη σκοτεινά
σαν το μπάσταρδο που όνομα ζητά
στου μπιλιάρδου την κόντρα στις κιθάρας τ' ακκόρντα

στην παρτίδα

το τραγούδι μου μιλάει για τη σιωπή
που τρυπώνει σαν βροχούλα απ' τη σκεπή
σαν απλώνω τα στιχάκια στο χαρτί

[απόσπασμα από: Βαγγέλης Γερμανός / Το Τραγούδι μου Μιλάει]
.

Η κυρία Ντόκα

<γύρω στις 10 το πρωί χτυπάει το κουδούνι>
- Γεία σας, είμαι η κυρία Ντόκα. Κάνουμε μια γνωστοποίηση :-)
< η φωνή είναι τόσο γλυκειά και χαρούμενη που μπαίνεις στον πειρασμό, αλλά..>
- Σας ευχαριστώ κυρία Ντόκα, αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο.
- Εγώ σας ευχαριστώ, καλημέρα σας.
- Καλή σας μέρα

Η κυρία Ντόκα δεν έκανε "προώθηση" δεν έκανε "ενημέρωση", έκανε "γνωστοποίηση"! Τι φαντασία σκέφτηκα.

Εκτός από φαντασία όμως χρειάζεται και κότσια και Ιώβειο υπομονή. Δεν είναι απλό να παίρνεις τους δρόμους και να χτυπάς απρόσκλητη ξένες πόρτες. Αλήθεια κυρία Ντόκα μου, τι αποθέματα δύναμης, αποφασιστηκότητας και προσήλωσης σε οποιονδήποτε σκοπό σου έχεις για να μπορείς να αντιμετωπίζεις το κάθε δυνητικό τέρας με τέτοια γλυκύτητα!

Ό,τι κι αν έχουμε κάνει εμείς οι Ξερεισποιοσειμαιγώ, αν δεν μπορούμε να πουλήσουμε με τέτοια χάρη και ευγένεια μια "γνωστοποίηση" Τετάρτη πρωί πίσω από μια κλειστή πόρτα, μάλλον έχουμε πολλά να καταφέρουμε ακόμη.

Περιοδεύων πωλητής: να ένα επάγγελμα που έχει τον σεβασμό μου!

.

Το σέξ είναι πολύ σοβαρό θέμα για να στριμώχνεται σε σοβαρές συζητήσεις.

Ήμουνα σ΄ ένα "διπλανό τραπέζι" όπου γινότανε σοβαρή συζήτηση για το σεξ. Το θέμα ήταν ενδιαφέρον και οι συμμετέχοντες σοβαρές παρουσίες, όπως και οι απόψεις τους.

Δυστυχώς δεν κατάφερα να συμμετέχω στα σοβαρά :-)

Λυπάμαι που τους το χάλασα με δυό-τρία χαβαλεδιάρικα posts, αλλά κάτι μου καθότανε στραβά. Ήτανε σαν να έβλεπα τύπους με φράκο να μιλάνε για την χάρη των σκισμένων τζιν!

Οικολογικές και άλλες εσχατολογίες; Kiss my ass baby !

Βαρέθηκα τις εσχατολογίες!

Η πρώτη μου επαφή ήταν τέλη δεκαετίας του 70. Λίγα καταλάβαινα, αλλά ήταν αρκετά για να τρομάξω με τη "βεβαιότητα" ότι σε 20 χρόνια το πετρέλαιο θα έχει εξαντληθεί! Πέρασαν τα 20 χρόνια και το βεβαιωμένο διαθέσιμο πετρέλαιο σήμερα, είναι πολύ περισσότερο από όσο ήταν τη δεκαετία του 70 (σημείωση: από τότε ήπιαμε κι αν ήπιαμε πετρόλαδο ε!).

Μετά ήταν οι διάφοροι "μεσίες" που είτε μέσω Αποκάλυψης του Ιωάννη, είτε μέσω Νοστραδάμου, είτε μέσω της δικής τους "φώτισης" (μάλλον πνευματικής συσκότισης), φτάναν στο ίδιο σημείο: εκεί όπου η ζωή παύει να υφίσταται και όλα τα κακά ανθίζουν σαν κάκτοι που φυτρώνουν μέσα στο βελούδο του καναπέ μου.

Τώρα είναι της μόδας οι οικολογικές εσχατολογίες. Είναι γνωστό ότι η ακαδημαϊκή ανέλιξη στηρίζεται πλέον στο point system. Γράφεις papers, παίρνεις points. Στα 10 points "παίρνεις πίστα" κι ανεβαίνεις βαθμίδα. Τι να κανουν λοιπόν τα καημένα τα "παιδιά" (μαθηματικοί, μετεωρολόγοι, φυσικοί, ακόμα και κομπιουτεράδες) βρήκαν έναν εύκολο τρόπο να μαζεύουν points. Φτιάχνουν "μοντέλα" του παγκόσμιου κλίματος, βάζουν ένα PC να στενάζει 2-3 μήνες κάνοντας "προσομοιώσεις" και μετά ανακοινώνουν ότι σε 50-100 χρόνια δε θα υπάρχει Μεσόγειος θάλλασσα.

Ίσα ρε Καραμήτρο! Αν έχει κανείς στοιχειώδεις γνώσεις Θεωρίας Ελέγχου, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η έννοια "αξιόπιστο μοντέλο για το παγκόσμιο κλίμα με δυνατότητα πρόβλεψης δεκαετιών" είναι ανέκδοτο! Για μένα δε, είναι στα όρια της αφέλειας ή της απάτης. Οι παραδοχές που γίνονται για να μπορέσεις να φτάσεις σε ένα μοντέλο που θα χωράει στον υπολογιστή σου, είναι τέτοιες που ακυρώνουν κάθε έννοια "πρόβλεψης". Δεν είμαι ειδικός μετεωρολόγος, αλλά χρησιμοποιώ την κοινή λογική μου και τις γνώσεις μου περί θεωρίας ελέγχου και πιθανοτήτων και τραβάω τα μαλλιά μου όταν μαθαίνω ότι τα μοντέλα που προβλέπουν ότι το διοξείδιο του άνθρακα θα κάνει τη γη να ιδρώσει, δε λαμβάνουν υπόψιν τους την (πες μου πόσο εύκολο είναι να μοντελοποιηθεί) διαλυτότητα του διοξειδίου το άνθρακα στους ωκεανούς! Όποιος έχει πιεί αφρώδες κρασί ή βαρελίσιο ξέρει ότι το διοξ. του άνθρακα διαλύεται στο νερό. Αυτοί που θέλουν να βγάλουν ότι η γη έχει κάψες σόνι και καλά, το αφήνουν στην άκρη γιατί είναι δύσκολο να το υπολογίσουν (!)

Καλά ρε hracker θα μου πεις. Εδώ ο κόσμος αυτομαστιγώνεται στην πλατεία Συντάγματος να εξιλεωθεί που η γη ζεστάθηκε, τα χειμωνιάτικα τα έχω ακόμα στην ντουλάπα, η οικόσιτη αρκούδα μου δεν έπεσε ακόμα σε χειμέρια νάρκη, στη Γερμανία ανθίσαν τα λουλούδια αρχές Δεκέμβρη κι εσύ σφυράς ανέμελα; Μόνο εσύ κι ο Γιωργάκης (ο Μπους) λέτε τέτοιες κοτσάνες! Μήπως είσα πράκτοράς του; Όχι ακριβώς. Απλά κάποια στιγμή είδα τα διαγράμματα όπου εμφανίζονται οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες και με το φτωχό μου το μυαλό διαπίστωσα ότι αυτή η εμφανής ανοδική τάση των τελευταίων χρόνων θα μπορούσε να είναι κομμάτι μιας τυχαίας διαταραχής σαν αυτές που βλέπουμε και στο ελάχιστο ιστορικό των τελευταίων 2 αιώνων για το οποίο έχουμε θερμοκρασιακά δεδομένα. Επαναλαμβάνω με έμφαση: τα αξιόπιστα θερμοκρασιακά δεδομένα που έχουμε για να κάνουμε προβλέψεις 50-100 ετών είναι ελάχιστα! Δεν κρατιέμαι δε, να πω κι αυτό που ξέρει οποιοσδήπτε έχει στοιχειώδη αντίληψη της "θεωρίας" πιθανοτήτων, ότι δηλαδή αν θέλεις να πεις ένα ψέμα με τρόπο επιστημονικά αδιάβλητο, ένα εργαλείο υπάρχει: θεωρία πιθανοτήτων.

Δηλαδή η γη δε ζεστένεται; Με άλλα λόγια δεν υπάρχει οικολογικό πρόβλημα;
Θεωρώ πως ΟΧΙ, δεν υπάρχει οικολογικό πρόβλημα. Υπάρχει όμως οικολογικό ΘΕΜΑ. Όπως υπήρχε από την ώρα που ο Αδάμ είδε ότι η Εύα γουστάρει τα μήλα και βάλθηκε να της τα καλλιεργεί. Βεβαίως, αν θεωρούμε οικολογικό πρόβλημα τις κατευθυνόμενες από τον άνθρωπο αλλαγές στο περιβάλλον και θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η εφεύρεση της γεωργίας (χιλιάααααδες χρόνια πριν) ήταν η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή. Ποιός έχει το θράσος όμως να πει ότι το 5000πχ δεν έπρεπε να καλλιεργηθεί η γη στο όνομα της βιοποικιλότητας;

Για να μην παρεξηγηθώ (ό,τι πιο εύκολο στο .gr domain) επιστρέφω στη σοβαρότητα: υπάρχει οικολογικό ΘΕΜΑ. Το θέμα αυτό συνίσταται στο ότι δεν αντιμετωπίζουμε πλανητικά το θέμα Ζωή. Αν δεν το κάνουμε, κάποια στιγμή η γριά βουβάλα Γη, μπορεί και να μας "κλωτσήσει". Όταν κλωτσάει η βουβάλα όμως, στη χειρότερη περίπτωση να αλλάξει ο τρόπος ζωής μας, ημών των μελών της ελάχιστης μειοψηφίας του "ανεπτυγμένου κόσμου". Χέστηκε η φοράδα στ΄ αλώνι δηλαδή. Η Ζωή δεν πρόκειται καν να φτερνιστεί ακόμα κι αν παψουν να υπάρχουν πτήσεις για Λονδίνο με 10 ευρώ, ή αν χρειαστεί να ξεχάσουμε την Αράχωβα και να πηγαίνουμε στο Άσπαιν, ακόμα κι αν (Θεέ μου, απευκταίο) πάψουν να υπάρχουν τα γλυκύτατα panda.

Πιστεύω στη θεωρία της Γαίας του James Lovelock(The Gaia Theory, έχει εκδοθεί και στα ελληνικά εδώ και χρόνια). Ο τύπος είναι χημικός, ερωτευμένος με τη Ζωή και την Οικολογία. Του καρφώθηκε μια ιδέα και έγραψε βιβλίο όπου την υποστηρίζει επαρκώς (για εμένα). Η θεωρία του πάνω κάτω λέει: είναι λάθος να νομίζουμε ότι στον πλανήτη "προέκυψαν" τυχαία οι συνθήκες που ευνοούν τη ζωή και για αυτό η ζωή δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε. Αντίθετα, όλη η βιόσφαιρα (μικροοργανισμοί, φυτά, ζώα), είναι ΕΝΑΣ οργανισμός, η Γαία, ο οποίος ρυθμίζει τις συνθήκες έτσι ώστε να είναι κατάλληλες για την επιβίωσή του. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε "μικροεπέμβαση" σε αυτές τις συνθήκες, αντισταθμίζεται αυτόματα από την Γαία, που έχει επιδείξει τη δύναμή της στο παρελθόν με εξαιρετικά "ζετέ" στο καναβάτσο της επιβίωσης, σε περιόδους που οι διαταραχές ήταν πολύ σοβαρές. Τα παραδείγματα που δίνει από τις μελέτες του είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Διαβάστε τον! Δεν διαφημίζεται πουθενά γιατί είναι έξω από το τρομολάγνο πνεύμα της εποχής. Δεν διαφημίζεται πουθενά γιατί είναι ελπιδοφόρο το μήνυμά του και ασύμβατο με το τρέχον "μηχανιστικό", "ατομικιστικό" και συχνά εσχατολογικό παράδειγμα. Μάλιστα, οικολόγος μέχρι το κόκκαλο ο ίδιος, κατηγορείται από "μαχητές οικολόγους" για συστράτευση με τους "κακούς". Δεν πειράζει. Τον άλλον πήγαν να τον κάψουν οι "καλοί" της εποχής τους γιατί έλεγε ότι η βουβάλα γυρίζει :-)

Μια και το 'φερε η κουβέντα: γουστάρω που η Ευρώπη την έχει δει οικολογικά. Θα μειώσουμε λέει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Γουστάρω, δεν είναι κακό. Θα αναπτύξουμε λέει εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Καραγουστάρω. Έχω ήδη σκεφτεί να βάλω φωτοβολταϊκά στο σπίτι μου. Το θεωρώ προσωπική μου υποχρέωση, αφού μπορώ, πρεπει να το κάνω. Μου δίνει δε μια πολύ ωραία αίσθηση αυτονομίας και αρμονίας με το περιβάλλον. Έχει κι άλλα όμορφα και θεμιτά η σχηματιζόμενη οικολογική πολιτική της Ευρώπης, που μπορούμε να τη δούμε σε αντιδιαστολή με αυτήν της "κακιάς Αμερικής" (που σημειωτέον κατοικείται από χαζοαμερικανάκια για να μην ξεχνιόμαστε. Τόσο χαζά που δεν βλέπουν τον επερχόμενο όλεθρο). Χαίρομαι που για άλλη μια φορά διαπιστώνω ότι γεννήθηκα στο βασίλειο των καλών. Αλλά ας μη γελιόμαστε, μια πλανητικού μεγέθους μπίζνα είναι η υπόθεση. Οι ΗΠΑ έχουν φροντίσει:
α) να ελέγχουν τα πηγάδια των άλλων όσο το πετρέλαιο είναι φτηνό (γιατί ΕΙΝΑΙ φτηνό και στα $100 ακόμα)
β) να κρατάν "καβάντζα" τα δικά τους αποθέματα (βλ Αλάσκα, ουσιαστικά ανεκμετάλλευτη για δήθεν οικολογικούς λόγους)
Εμείς οι καλοί Ευρωπαίοι από την άλλη, το μόνο που έχουμε είναι μια συμφωνία ενεργειακής εξάρτησης από την (νεο)καλή Ρωσία. Ε, τι να κάνουμε λοιπόν, αναπτύσσουμε εναλλακτικές ενεργειακές πηγές, σκάμε χαμόγελα στο οικολογικό "κίνημα" να μας ψηφίσει και ποντάρουμε ότι θα κάνουμε πλανητικές τις αρχές του ώστε να τρώνε σκόνη Αμερικάνοι-Κινέζοι όταν όλος ο κόσμος θα θέλει οικολογική ενέργεια κι εμείς θα είμαστε μπροστά τεχνολογικά.

Ελπίζω να μην τολμήσει να μου την "πέσει" κανένας "οικολόγος" και σας προετοιμάζω. Κάθε 2-3 βδομάδες κάνω το αυτοκίνητό μου σκουπιδιάρικο για να πάω 1km μακριά από το σπίτι μου να αδειάσω τα χαρτιά που έχω μαζέψει σε έναν κάδο μονίμως γεμάτο, όπου πρέπει να χωθώ μεσα στη βρώμα για να τα στριμώξω μέσα του. Επίσης, αρνιέμαι πεισματικά να χρησιμοποιήσω τις νάυλον σακκούλες που απλόχερα μου προσφέρει ο περιπτεράς.

It's the end of the world as we know it!

Έτσι είναι δικέ μου, με έμφαση στο "as we know it" όμως!

Γιατί οι εσχατολόγοι επιμένουν να διαψεύδονται δίνοντας έμφαση στο "it's the end?"

Όποιος κι αν είναι ο λόγος, "η απάντησή μου είναι γνωστή εκ των προτέρων"

Kiss my ass baby!

:-)


[άσχετος μουσικός αποχαιρετισμός: Βαγγέλης Γερμανός / Τσιφτετέλι]

το τσιγαράκι μου φουμάρω
τον εαυτό μου δεν μισώ
στα μαύρα μάτια σου σαλπάρω
και βγαίνω στον παράδεισο

Περιρρέουσα βλακεία

Υπήρξα πολύ καλός στο να "ξεσκεπάζω" την βλακεία, την ανικανότητα, την υποκρισία, κάθε τι το βγδελυρό (μπλιάχ!).

Κάποια στιγμή, διαπίστωσα ότι όλοι (μα ΟΛΟΙ!) δείχναμε την βλακεία αλλά κανείς δεν έδειχνε τον βλάκα τείνοντας το χέρι προς το δικό του μέρος ...

Από τότε, προκειμένου να διατηρήσω την ελάχιστη δυνατή αυτοσυνέπεια, προσπαθώ τουλάχιστον να σιωπώ.

[Μουσική υπόκρουση: Hooters / All You (we) Zombies]

"Αλλαζουν όλα εδώ κάτω με ορμή ..

.. τι να καταλάβουμε οι φτωχοί"

[Δ.Σαββόπουλος/Είδα την Άννα κάποτε]

Το αυτοκίνητό μου σε 20 χρόνια θα είναι σκουριά. Λαμπρό μέλλον θα ΄χει το σπίτι όπου ζω, να γίνει ύλη οικοδομική για άλλο σπίτι. Τα νησιά βυθίζονται και αναδύονται σαν χορεύτριες συγχρονισμένης κολύμβησης. Αυτοί που γνώρισα, γεννήθηκαν τοσοδούληδες, θεριέψαν και τώρα συρρικνώνονται. Κάπως έτσι και οι ιδέες κάποιων απ' αυτούς.

Και τι είναι σταθερό;
Τίποτα. Μάλλον η σταθερότητα δεν είναι η κατάσταση η φυσική.
Το πάν φαίνεται να 'ναι ανοιξιάτικος χείμαρρος.
Κι εγώ μαθητευόμενος ράφτερ.

Ωραίο άθλημα το ράφτιν!

Αρκεί μόνον, εκεί που είσαι μέσα στο νερό κι η βάρκα μακριά σου, να θυμάσαι τη συμβουλή του εκπαιδευτή: "όταν θα πέσεις απ' τη βάρκα, μην προσπαθήσεις να πλησιάσεις την κοντινότερη όχθη! Αφέσου ελεύθερος να σε παρασύρει το ρεύμα. Αν αφεθείς δεν θα πνιγείς. Κάποια στιγμή το νερό ηρεμεί και τότε μπορείς να κολυμπήσεις με άνεση προς τα 'κει που θέλεις".

[μουσική υπόκρουση: Craig Amstrong / Starless II]
[μουσικός αποχαιρετισμός: Διονύσης Σαββόπουλος / Σαν τον Καραγκιόζη]

Μ' ΕΚΕΙΝΗΝ

Έτσι σκληρός που έγινε ο καιρός, περίμενέ με:
θα τον ζήσουμε με κέφι.
Δωσ' μου το μικρό χέρι σου.
Θ' ανεβούμε και θα υποφέρουμε.
Θα πηδήσουμε και θα πονέσουμε.

Είμαστε ξανά το ζευγάρι
που έζησε σε μέρη δασιά,
στις άγριες σπηλιές των βράχων.
Έτσι μακρύς που είναι τούτος ο καιρός, περίμενέ με
μ' ένα πανέρι, με το φτυάρι σου,
με τα παπούτσια και τα ρούχα σου.

Τώρα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο,
όχι μονάχα γαρίφαλα,
όχι μονάχα για να βρούμε το μέλι:
χρειαζόμαστε τα χέρια μας
για να πλύνουμε και ν' ανάψουμε φωτιά.
Και τότε ας τολμήσει ο σκληρός χρόνος
να προκαλέσει την απεραντοσύνη
τεσσάρων χεριών και τεσσάρων ματιών.

[Πάβλο Νερούδα, Εστραβαγάριο, εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση Δανάη Στρατηγοπούλου]

Οι τελευταίοι τρεις στίχοι μου φαίνονται συγκλονιστικοί. Σα να περιγράφουν όλο το μεγαλείο και τη ματαιότητα των σχέσεων, αυτών που λέμε "σοβαρές", "δεσμούς", "παντοτινή αγάπη" και άλλα τινά ωραία και το ίδιο μάταια και μαγικά.

Μήπως η απόλυτη συντροφικότητα είναι ξόρκι στον Θάνατο;
Γλυκό παραισθησιογόνο που λαμβάνεται στην αίθουσα αναμονής Του;

Εισαγωγή

Βούτηξα στην blogόσουπα μάλλον τυχαία.

Δεν είναι πρωτότυπο, αλλά σκοπεύω να αφήνω σκέψεις μου εδώ. (*)

Μπορείς να αφήσεις κι εσύ μια σκέψη σου για ο,τιδήποτε. Μην δεσμεύεσαι από το "θέμα".

Ευχαριστώ για την περιέργειά σου.

May the force be with you!


_____________________________________
(*) ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για την ορθογραφία μου.