Someday after mastering winds, waves, tides and gravity, we shall harness the energies of love, and then, for the second time in the history of the world, man will discover fire.
Teilhard de Chardin
Καλό!!! Ίσως τελικά μία παραγγελία σαν και τούτο το παιχνίδι, να είναι το καλειδοσκόπιο: πέντε λέξεις, μία ροζέτα βγαλμένη μέσα από την τυχαιότητα ενός άλλου νου. Όταν γράφεις μόνος, κυνηγάς την ουρά σου, κοιτάζεις διαρκώς το είδωλό σου στον καθρέφτη.
Ηταν απρόσμενο ετούτο το ταξίδι σε τόπο αγαπημένο, με αναμνήσεις έντονες μιάς καθυστερημένης στο ραντεβού της εφηβείας. Δεκαεννιά χρόνια κι ένα πόλεμο μετά, λίγα πράγματα μπορούσε να αναγνωρίσει. Εκατσε, όπως τότε, στο χορτάρι του πάρκου της Αda, άφησε τα μάτια να ξεκουραστούν πάνω στα παιχνίδια που έκανε το φώς του ήλιου με τα ρυτιδιασμένα νερά του Σάβα κι ο νούς της ταξίδεψε.
Το πρώτο μεγάλο ποτάμι που είχε δεί στη ζωή της ήταν ο Σάβα. Πάνω στη γέφυρά του είχε σπρώξει μαζί με τον Χ το αυτοκίνητο του Goran, ένα σαραβαλιασμένο Yugo, για να ξαναπάρει μπρός. Κι όταν αυτό αρνήθηκε, η βραδυνή αναγκαστική πεζοπορία δύο νέων διαφορετικής εθνικότητας και φύλου κατά μήκος της γέφυρας ήταν η ευκαιρία που περίμεναν για να φέρουν τους κόσμους και τις καρδιές τους πιο κοντά. Φιγούρες σκοτεινές, που στο λιγοστό φώς, έντεχνα λες κατευθυνόμενο στα πρόσωπά τους, έμοιαζαν να αιωρούνται πάνω στη γέφυρα σαν ηθοποιοί από το Μαύρο Θέατρο της Πράγας.
Κι η γέφυρα δεν ήταν πιά για εκείνη μόνο το μονοπάτι από το παλιό στο νέο, από το κλασσικό στο μοντέρνο, από το παρελθόν στο παρόν. ΄Εγινε το πέρασμα από τη γνωριμία στον ενθουσιασμό, από τον ενθουσιασμό στον έρωτα, από τον έρωτα στην αγάπη, από το κορίτσι στη γυναίκα. Ακατέργαστο διαμάντι, την είχε αποκαλέσει αλλά δεν της είχε αρέσει γιατί το διαμάντι είναι σκληρό. Προτιμούσε να είναι κάτι απλό κι όμορφο, ένα άγριο κυκλάμινο ας πούμε, σαν αυτά τα άσπρα με το ρόζ στεφάνι που έβρισκε ανάμεσα στις πέτρες στην πατρίδα της. Τέτοια όμως δεν είχαν στη χώρα του για να τα ξέρει.
O χρόνος λίγος, τα συναισθήματα έντονα, οι υποσχέσεις πολλές, η πραγματικότητα μία…
«Ομορφες μέρες κι όμορφοι άνθρωποι», μονολόγησε καθώς σηκώθηκε από το χορτάρι ξαναγυρνώντας στο σήμερα. «Χάρηκα που σε ξανάδα ποταμέ, hvala Beograd».
Αααααχ! Εξαιτίας αυτού του παιχνιδιού βρήκα τον μπελά μου! Με κάλεσε κι εμένα η japanorange να παίξουμε και - σαν παιδί κι εγώ - ξεχάστηκα και παρασύρθηκα κι έγραψα ένα σεντόνι 1170 λέξεων! Κι επειδή φοβάμαι ότι κανείς δε θα το διαβάσει είπα να ξεκινήσω ένα καινούριο παιχνιδάκι! Διάβασε την πρώτη παράγραφο της ιστορίας και γράψε ένα δικό σου τέλος! Τι λες; Θέλεις να παίξουμε; ;-)
14 σχόλια:
Δεκτή η πρόσκληση - πρόκληση! :)
Καλό!!! Ίσως τελικά μία παραγγελία σαν και τούτο το παιχνίδι, να είναι το καλειδοσκόπιο: πέντε λέξεις, μία ροζέτα βγαλμένη μέσα από την τυχαιότητα ενός άλλου νου. Όταν γράφεις μόνος, κυνηγάς την ουρά σου, κοιτάζεις διαρκώς το είδωλό σου στον καθρέφτη.
Ωραίο!
Δεκτή η πρόσκληση,φίλε μου,αλλά δώσε μου λίγο χρόνο!
Μιλάμε αυτό το βούτυρό σου με έστειλε! Δεκτή η πρόσκληση. Φαινομενικά "εύκολες" λέξεις έβαλες. Let's see...
Έγραψες!! Θα μπορουσα να πω και βουτυρωσες βεβαια, αλλά ειλικρινα μ'εστειλες! Α και οι λέξεις που διαλεξες έξοχες.Μ'αρεσεις.
Ετοιμο αγαπητέ!! Το ανάρτησα στο μπλογκ μου, να το βάλω και εδώ? Με δυσκόλεψε κάπως!
Άκυρες λέξεις στο ίδιο κείμενο και φυσικά και εγώ εντυπωσιάστηκα με τη χρήση του βουτύρου!
Η δική μου απάντηση στην πρόσκληση σου:
http://www.network54.com/Forum/524557/
Ερώτηση: στη δική μου πρόσκληση προς άλλους πρέπει να βάλω δικές μου λέξεις;
>στη δική μου πρόσκληση προς
>άλλους πρέπει να βάλω δικές μου
> λέξεις;
η δική σου πρόσκληση είναι δική σου, άρα δε χωράει πρέπει. Βάλε ό,τι γουστάρεις.
Επιτέλουw θ αποκτήσουν κι οι χαρτορίχτρες τη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία...
Το κείμενο είναι έτοιμο, hracker.
Ηταν απρόσμενο ετούτο το ταξίδι σε τόπο αγαπημένο, με αναμνήσεις έντονες μιάς καθυστερημένης στο ραντεβού της εφηβείας. Δεκαεννιά χρόνια κι ένα πόλεμο μετά, λίγα πράγματα μπορούσε να αναγνωρίσει. Εκατσε, όπως τότε, στο χορτάρι του πάρκου της Αda, άφησε τα μάτια να ξεκουραστούν πάνω στα παιχνίδια που έκανε το φώς του ήλιου με τα ρυτιδιασμένα νερά του Σάβα κι ο νούς της ταξίδεψε.
Το πρώτο μεγάλο ποτάμι που είχε δεί στη ζωή της ήταν ο Σάβα. Πάνω στη γέφυρά του είχε σπρώξει μαζί με τον Χ το αυτοκίνητο του Goran, ένα σαραβαλιασμένο Yugo, για να ξαναπάρει μπρός. Κι όταν αυτό αρνήθηκε, η βραδυνή αναγκαστική πεζοπορία δύο νέων διαφορετικής εθνικότητας και φύλου κατά μήκος της γέφυρας ήταν η ευκαιρία που περίμεναν για να φέρουν τους κόσμους και τις καρδιές τους πιο κοντά. Φιγούρες σκοτεινές, που στο λιγοστό φώς, έντεχνα λες κατευθυνόμενο στα πρόσωπά τους, έμοιαζαν να αιωρούνται πάνω στη γέφυρα σαν ηθοποιοί από το Μαύρο Θέατρο της Πράγας.
Κι η γέφυρα δεν ήταν πιά για εκείνη μόνο το μονοπάτι από το παλιό στο νέο, από το κλασσικό στο μοντέρνο, από το παρελθόν στο παρόν. ΄Εγινε το πέρασμα από τη γνωριμία στον ενθουσιασμό, από τον ενθουσιασμό στον έρωτα, από τον έρωτα στην αγάπη, από το κορίτσι στη γυναίκα. Ακατέργαστο διαμάντι, την είχε αποκαλέσει αλλά δεν της είχε αρέσει γιατί το διαμάντι είναι σκληρό. Προτιμούσε να είναι κάτι απλό κι όμορφο, ένα άγριο κυκλάμινο ας πούμε, σαν αυτά τα άσπρα με το ρόζ στεφάνι που έβρισκε ανάμεσα στις πέτρες στην πατρίδα της. Τέτοια όμως δεν είχαν στη χώρα του για να τα ξέρει.
O χρόνος λίγος, τα συναισθήματα έντονα, οι υποσχέσεις πολλές, η πραγματικότητα μία…
«Ομορφες μέρες κι όμορφοι άνθρωποι», μονολόγησε καθώς σηκώθηκε από το χορτάρι ξαναγυρνώντας στο σήμερα. «Χάρηκα που σε ξανάδα ποταμέ, hvala Beograd».
ΥΓ. Δε μου βγήκε γρήγορο το αυτοκίνητο, λυπάμαι.
Πολύ ωραίο!
Η πρόσκλησή σου έγινε δεκτή!
Ready!
SINNERMAN
Αααααχ! Εξαιτίας αυτού του παιχνιδιού βρήκα τον μπελά μου! Με κάλεσε κι εμένα η japanorange να παίξουμε και - σαν παιδί κι εγώ - ξεχάστηκα και παρασύρθηκα κι έγραψα ένα σεντόνι 1170 λέξεων! Κι επειδή φοβάμαι ότι κανείς δε θα το διαβάσει είπα να ξεκινήσω ένα καινούριο παιχνιδάκι! Διάβασε την πρώτη παράγραφο της ιστορίας και γράψε ένα δικό σου τέλος! Τι λες; Θέλεις να παίξουμε; ;-)
Δημοσίευση σχολίου