Ερωτικό



Ποιά νυχτωδία το φως Σου έχει πάρει
και σε ποιόν γαλαξία να Σε βρω
                           ελλαδίτσα μου;


Εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι,
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι


Η φωτογραφία: χαριεντισμοί κατά την τελετή παραχώρησης 14 αεροδρομίων για 40 χρόνια στην κοινοπραξία Frankfurt Airport AG  - όμιλος Κοπελούζου. Χαριεντίζονται καθ´ ύψος διατεταγμένοι: κάποιος Βισιγότθος (Fraport Greece), κ. Λεούσης (ΤΑΙΠΕΔ), κ. Κοπελούζος (όμιλος Κοπελούζου).
Το άσμα: Ερωτικό - Δημήτρης Μητροπάνος στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού 
Η απορία: πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα τραγούδι;

There is always ..



..an easy solution to every human problem  neat, plausible and wrong

H. L. Mencken

No can ..

.. do this, no can do that

Στην Α του Κένταυρου


(περίμενε λίγο, έχει κι ωραία μουσικούλα, απλά αργεί ν' αρχίσει)

We all shine like stars, then we fade away. So ..





Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you lovers
Put your lights on, put your lights on

Hey now, all you killers
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Cause there’s a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say I’ve got nothing to fear

There’s a darkness deep in my soul
I still got a purpose to serve
So let your light shine, into my hole
God, don’t let me lose my nerve
Lose my nerve

Hey now, hey now, hey now, hey now
Wo oh hey now, hey now, hey now, hey now

Hey now, all you sinners
Put your lights on, put your lights on
Hey now, all you children
Leave your lights on, you better leave your lights on

Because there’s a monster living under my bed
Whispering in my ear
There's an angel, with a hand on my head
She say I’ve got nothing to fear
She say La ill aha ill allah
We all shine like stars
La ill aha ill allah
We all shine like stars
Then we fade away

PS1: ήθελα να 'ξερα ποιός πούστης εφηύρε την έννοια της γεννέθλιας επετείου, που σε συνδιασμό με το δεκαδικό σύστημα μέτρησης δαιμονοποιούν κάποια αυθαίρετα χρονικά milestones της ζωής, όπως πχ όταν κάποιος εισέρχεται στο 40το της ζωής του έτος.

Άντε τώρα, φλομώστε με τετριμενολογίες και χαριτομενούλικα "πρέπει να" ως καθυστερημένα χρόνια πολλά :-Ρ

PS2: I love you Angel! You, with your hand on my head!

Ισορροπώντας την αναίδεια


Κοιτάζω γύρω μου και τι βλέπω; Τρομαγμένες σκόνες, κλαδάκια και κομματάκια από κουρελάκια αναδευόμενα βιαίως για μερικές δεκαετίες στον ανοιξιάτικο χείμαρρο της ζωής.

Κι εγώ περιπλανόμενος ρέηβερ κι αυτιστικός, που γιορτάζει σε νοητικά πάρτυ-κονσέρβα την αυτοδιάθεση και ελευθερία του. Χα-χα! Νόστιμες λέξεις! Μ' αυτές μαγειρεύουνε τα πιο σπαρταριστά ανέκδοτα!

Όταν ένα κουτσουράκι ανάμεσα σε δυο βίαιες καμπές του νερού καταφέρνει να κρατήσει σταθερή μια ελάχιστη πορεία για ένα τικ του ρολογιού (ίσως και κατά τύχη) και βγάζει γλώσσα στα υπόλοιπα φερτά που ακόμα παλεύουν κάτω από το νερό, χρειάζεται να ακουστεί και μια συγνώμη, έτσι, για να ισορροπήσει η αναίδεια.

Κι ένα ευχαριστώ σ' αυτήν που το καθαρό της βλέμμα γίνεται λόγος και αφορμή για να σκίσω το στέρνο μου με τα ίδια μου τα χέρια για να με ψιλαφήσω το πώς είμαι από τα μέσα. Ανακατέβω με τις παλάμες μου τις σπλήνες, τα πνεμόνια και τον εγκεφαλάκο της ωμής μου μαγειρίτσας, όλα αυτά δηλαδή που αν ήμουν σφάγειο δε θα 'χανε αξία εμπορική και ζητώ συγνώμη σ' όποιον αδίκησα υποτιμώντας τον πάνω από τον πύργο μου τον αψηλό. Αυτόν τον από τραπουλόχαρτα...

Πώς το 'λεγε σ' εκείνο το παραμυθάκι ο Νιόνιος;
Δε με λένε Hracker και κυρ Hracker και αφέντη Τσουτσουνομύτη.
Μόνον hracker με λένε.
Μόνον hracker ...

Ο Μαρκές λίγο πριν φύγει το είπε ακόμη καλύτερα: "Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί."

ΥΓ: αν ο περαστικός αναγνώστης δε βγάλει άκρη ας μη σκάσει. Η ASCIIση αυτή είναι σίγουρο ότι δεν τον αφορά.

W-GAFAI?

= Who Gives A Fuck About Invitations?



H απόλυτη ευτυχία για εσάς είναι:
Να ορίσεις την απόλυτη ευτυχία. Άμα οριστεί επιτυγχάνεται. Μέχρι τότε καταπίνω σταγόνες ή και τεράστειες γουλιές που έρχονται στοχαστικά, όπως τώρα ...

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Κάτι τυχαίο. Μπορεί να είναι κομπρεσέρ, επαγγελματικό τηλεφώνημα ή "λάθος νούμερο" ή και η θριαμβευτική ολοκλήρωση ενός ονείρου. Σταμάτησα να χρησιμοποιώ ξυπνητήρι όταν διαπίστωσα ότι η χρήση του ήταν μάταιη

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια.
Χθες, στο αεροπλάνο: ο καπετάνιος κάνει απότομη (πολύ απότομη) στροφή κατά την απογείωση. Παρατηρώ ότι ο διπλανός μου δυσφορεί ή μάλλον φοβάται όσο και εγώ. Γυρίζω λοιπόν προς το μέρος του και μια κοιτώντας τη θάλλασα (μόνο θάλλασα ή ουρανό μπορούσες να δεις), μια τον διπλανό μου, αρχίζω να βρίζω τον μαλάκα τον καπετάνιο, τον πούστη, τον αποτυχημένο πιλότο F16, τον βλάκα που δεν του κάθισε η γκόμενα και βγάζει το άχτι του στο αεροπλάνο, τον τσιφούτη που δε δίνει 10 ευρωπαϊκά να πάει στο λούνα-παρκ και άλλα πολλά που δε θυμάμαι.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ότι συνέχεια αλλάζει αλλά διατηρεί εδώ και δεκαετίες μια απροσδιόριστη σε εμένα βασική συνιστώσα της οποίας το μέγεθος είναι τέτοιο που η συνισταμένη δεν αλλάζει φορά.

Το βασικό σας ελάττωμα;
Αναβλητικο-αβεβαιότητο-τεμπελιά

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα ανθρώπινα.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Γκάντι. Το κακό είναι ότι δεν με γνώρισε για να ταυτιστούμε αμοιβαία κι αυτό μου αφήνει μια μόνιμη αίσθηση ανεκπλήρωτου :-))

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Οι χαμογελαστοί Μπαγκλαντεσιανοί των φαναριών

Το αγαπημένος σας ταξίδι;
Η πρώτη φορά Αθήνα-Θεσσαλονίκη μόνος μου οδηγώντας αυτοκίνητο, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ώρα αφίξεως, βγαίνοντας συνέχεια από το δρόμο, ακολουθώντας τις ταμπέλες για άγνωστα χωριά που είναι κοντά στην Εθνική.
Πάντως πιστεύω ότι το ΠΟΛΥ αγαπημένο μου δεν το έκανα ακόμη και ίσως να είναι στο διάστημα.

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Μπόρχες, Βενέζης, Yalom, Καζαντάκης.
Πρέπει να αγαπάω και τον Eco: ενώ δεν κατάφερα να διαβάσω πάνω από 5-10% οποιουδήποτε βιβλίου του, έχω προσπαθήσει να διαβάσω τουλάχιστον τέσσερα.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Τον Ανδρισμό με την ευρύτερη του όρου έννοια.

…και σε μια γυναίκα;
Την Θηλυκότητα με την ευρύτερη του όρου έννοια.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Δεν είναι μοναδικός.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας μπάνιο.
Ά-για-για-για-για-για Πουεεεεερτορίιιικο !!!

Το βιβλίο που σας σημάδεψε.
Βίλχεμ Ράιχ: "Άκου Ανθρωπάκο".

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δεν παίχτηκε ακόμη.

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Gustav Klimt!

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Αλλάζει. Τώρα μου 'ρχεται το πορτοκαλί.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Είμαι ακόμα εδώ και γουστάρω!

Το αγαπημένο σας ποτό;
Τζώνυ Πράσινο.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Όταν γίνομαι αφορμή για θλίψη ενώ μπορούσα να το προβλέψω.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο από όλα;
Το μήλο στο στόμα γουρουνοπουλακίου που ψήθηκε ολόσωμο :-{

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Δημιουργία audio CD με επιλεγμένα αγαπημένα μου τραγούδια.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Μάλλον ο καρκίνος.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν νιώθω ότι έτσι οφείλω να κάνω.

Ποιά είναι τα μότο σας;
- τον αράπη αν τον πλύνεις τον αράπη καθαρίζεις
- κάλλιο 5 και στο χέρι κι άλλα δέκα στο καρτέρι παρά τίποτα
- στου κουφού την πόρτα βρόντα δυνατότερα γιατί οι ήχοι δημιουργούν κι απτικά αισθήματα. Αν πραγματικά το θέλεις, αποκλείεται να μην σε ακούσει
- φοβού τους ευεργετηθέντες
- W GAFAI

Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Απροειδοποίητα.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Γιατί το συνταξιοδοτικό εφάπαξ δεν προσφέρεται με την έναρξη της επαγγελματικής σταδιοδρομίας;

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Παραζάλη!

Προ(σ)καλώ αλφαβητικώς: filomila, maro-k, nikitaras, pegasus και speira.

Ο δρόμος του φεγγαριού




Στη μοναξιά του σκοταδιού
μικρή Σελήνη δάκρυσε.

'Οταν η αλμύρα έφτασε στη γη
έγινε στέρεο φως
μόνο για σε τον τυχερό
που βλέπεις

και περπατάς επάνω του
από τα περιττά σου ελεύθερος
(σωσίβια, εξάντες
και άλλες λογικές)

μέχρι που να
σε αγκαλιάσει.


ΥΓ1:
ΥΓ2:

Μικρό Αγροτικό


Πρελούδιο:
σ' ανθρώπους που το χαίρεσαι
ή που τον έχουνε ανάγκη
σπείρε τον χρόνο σου χωρίς φειδώ

Κύριο θέμα:
είθε κι εσύ ταυτόχρονα
σ' αυτήν τη Γεωργία
να είσαι ο ένας απ' αυτούς

am I a poutana or not?


Nine centuries of therapy and ten metric tones of margarites and I haven't concluded yet: am I a poutana or not?

On the other hand, I can assure you, even if I am a poutana, I am doing it in style: I have a funcy business card, people of both sexes working for me and (above all) respectable clients willing to fuck me in person!

Σιγά μην περιμένω ..

.. πρόσκληση.

Λοιπόν, γουστάρω σαν τρελλός: (όλους τους) Πολέμους των Άστρων, Μπόνυ και Κλάιντ, Λα Βίτα ε Μπέλα, Ιλ Ποστίνο, Για Έναν Καλό Άνθρωπο και ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ!

Την τελευταία δεν την έχω δει πότε μου! Έχω δει μόνον σκηνές, που με άφησαν άφωνο. Εδώ και 18 χρόνια την έχω σε VHS και φαντασιώνομαι να την απολαμβάνω παρέα με Την γυναίκα, καλοκαίρι, σε μια άδεια Αθήνα Αυγούστου, ένα βράδυ, μετά από μια καυτή ημέρα, σε ένα μπαλκόνι. Νομίζω ότι η κατάνυξη μιας Αυγουστιάτικης βραδιάς σε μια άδεια Αθήνα, ταιριάζει στην ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας. Νέσ-πα? Την έχει δει κανείς;

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, φρίττω στη σκέψη ότι τόλμησα να παντρευτώ χωρίς να έχω νιώσει την επιθυμία να δω τη συγεκρκιμένη ταινία με την (πρώην) σύζυγό μου.

Ανατομία μιας τέλειας ημέρας


Εργασία.
Και χαρά ..
.. χωρίς αιτία.
Στον δρόμο ο Lou Reed κονσέρβα: "it's such a perfect day"! Σε such a perfect day, μα ποιός τολμάει ν' αντιμιλήσει; Είναι από άλλο σύμπαν έρωτας αυτός. Είναι χωρίς αιτία. Γι' αυτό μοιράζεται σε κατά μόνας συμμετέχοντες.

Perfect day! Ίσως να 'ναι η Άνοιξη, που και στο καυσαέριο φοράει ένα άρωμα γιορτής. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, δεν πα' να χτυπιούνται Αλβερτίσκοι και Σιγκμουντίσκοι χιλιάδες περί λόγων, λογισμών, κλειστών πακέτων και χρησμών, είμαστε έρμαια. Έρμαια αξιαγάπητα μυρουδιών, ήχων, κι επιθυμιών στοχαστικών.
Έτσι κι εγώ και με αρέσει!

Για τους εχέφρονες, πρέπει συμπάθεια και σεβασμός.
Σ' εμάς τους άλλους τύχη!

bonus track!
:-P

Για την προκατάληψη της αιτιότητας



Πού θα πιστώσουμε το βούτυρο; Στους μαστούς της αγελάδας; Στα χέρια του αγελαδάρη; Ή μήπως στη διάνοια που σχεδιάζει μηχανές για να φυγοκεντρίζουν γάλα;
Όπου κι αν πιστωθεί, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το βούτυρο έπεται μιας κάποιου είδους αιχμαλωσίας. Είναι η αιχμαλωσία της αιτιότητας, που αλυσοδένει τα πάντα μεταξύ τους έτσι αναπόδραστα, όπως η βαρύτητα ένα κορμί, στο κρεβάτι όπου κοιμάται.

Με άλλα λόγια, όλα τα γεγονότα, οι σχέσεις των πραγμάτων, οι φυσικοί οι νόμοι, φαίνεται να 'ναι εκφάνσεις μιας και μόνης αρχής: αυτής της αιτιότητας.

Πρώτα προσκύνησα τον ήλιο, μετά τη σελήνη, ύστερα έφτιαξα ξόανα και πρόσφατα υποτάχτηκα στην επιστήμη. Παρά τους θρησκευτικούς μου αυτοσχεδιασμούς, η εμπειρία, η πραγματικότητα η ίδια, εξακολουθούν να τσαλαβουτάνε ανάμεσα Γέννηση και Θάνατο, σταθερά μεν αλλά ΑΝΑΙΤΙΑ.
Σ' ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί η αρχή της αιτιότητας να είναι για πάντα στο απυρόβλητο!

Αμα την δεις με ψυχραιμία, η αιτιότητα σ' ένα αναίτιο σύμπαν, ομοιάζει μάλλον με προκατάληψη. Άρα, κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί.
Θα 'ρθει ένα μέλλον που ο Νους (φύσει πολυγαμικός) θα την εγκαταλήψει κι αυτήν και τον καρπό του πάθους τους, τον ντετερμινισμό.

Τότε, ο απόγονος του ανθρώπου, θα υμνεί τη σοφία του τυχαίου.
Τα Νόμπελ θα παίρνουν οι χαρτορίχτρες κι η τράπουλά τους θα κλείσει τον κύκλο της τεχνολογικής εξέλιξης.
Αυτό θα 'ναι το Επόμενο Κύμα.

Για μια πρόγευση απ΄αυτό το περίεργο, κάτσε μπροστά σ' έναν καθρέφτη. Βάλε στο ένα σου μάτι ένα καλειδοσκόπιο και το άλλο άσε το ελεύθερο για να κοιτάζει το είδωλό σου.

[είναι το καινούργιο παιχνίδι. Μου ζητήθηκε από παρουσία ενδιαφέρουσα κι ευγενική να γράψω κάτι με τις λέξεις "βούτυρο, κρεβάτι, καλειδοσκόπιο, κύμα και τράπουλα" (π΄ ανάθεμά σε μ' αυτό το βούτυρο!). Ζητώ από axenbax, nikitaras, filomila, pegasus, arxitempela, gitsaki, 3pad, dawkinson, nakupenda, chris, synas και speira να πλέξουν με τη φαντασία τους κάτι που να 'χει "αγάπη", "αυτοκίνητο" (κατά προτίμηση γρήγορο) "κυκλάμινο", "Πράγα", "φως", ένα "ποτάμι" κι ένα "διαμάντι"]

I would stand in line for this!



Κάποτε η πραγματικότητα έχει τέτοια συνέχεια και ομαλότητα που λες ότι μπορείς να προβλέψεις το επόμενο συμβάν όπως μια νότα σ' ένα σουξεδάκι ή την επόμενη ατάκα σε μια σαπουνόπερα.
Άλλοτε, η πραγματικότητα είναι ο ορισμός του περίεργου και της ασυνέχειας. Όλες οι παράγωγοι απειρισμένες!

Η πρώτη εκδοχή μάλλον υπερτερεί σε (ψευδ)αίσθηση κατανόησης του "τι παίζει" αλλά η δεύτερη σε βαθμό εμπειρίας του αληθινού.
Ακόμα, η δεύτερη εκδοχή της πραγματικότητας μπορεί και σε φτάνει εμπειρικά εκεί που άλλοι κατέληξαν με λογικές συνεπαγωγές, ότι δηλαδή το σύμπαν δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη συνείδηση που το παρατηρεί.

Τέτοιες συνειδητοποιήσεις, συχνά συνοδεύουν την "έξοδο από το τούνελ".
Μετά την πορεία στο σκοτάδι, έχει κανείς διάθεση για ανάπαυση, γιατί η πορεία δε σταματά με το που βλέπεις φως. Υπάρχουνε (φευ) δένδρα που πάντα θα κρύβουν κάτι μέχρι να τα προσπεράσεις, αλλά και θα προσφέρουν φιλόξενα τον κορμό τους για να ξαποστάσεις.

"Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει".
(κι όποιος καταλαβαίνει, να μου τρυπήσει τη μύτη ή ν' αφήσει ένα σχόλιο - LOL!!!)

Κάτι σαν Κούλουμα..


..απόψε. Είπα να σηκώσω χαρταετό. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω τα σχόλια.