I would stand in line for this!



Κάποτε η πραγματικότητα έχει τέτοια συνέχεια και ομαλότητα που λες ότι μπορείς να προβλέψεις το επόμενο συμβάν όπως μια νότα σ' ένα σουξεδάκι ή την επόμενη ατάκα σε μια σαπουνόπερα.
Άλλοτε, η πραγματικότητα είναι ο ορισμός του περίεργου και της ασυνέχειας. Όλες οι παράγωγοι απειρισμένες!

Η πρώτη εκδοχή μάλλον υπερτερεί σε (ψευδ)αίσθηση κατανόησης του "τι παίζει" αλλά η δεύτερη σε βαθμό εμπειρίας του αληθινού.
Ακόμα, η δεύτερη εκδοχή της πραγματικότητας μπορεί και σε φτάνει εμπειρικά εκεί που άλλοι κατέληξαν με λογικές συνεπαγωγές, ότι δηλαδή το σύμπαν δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη συνείδηση που το παρατηρεί.

Τέτοιες συνειδητοποιήσεις, συχνά συνοδεύουν την "έξοδο από το τούνελ".
Μετά την πορεία στο σκοτάδι, έχει κανείς διάθεση για ανάπαυση, γιατί η πορεία δε σταματά με το που βλέπεις φως. Υπάρχουνε (φευ) δένδρα που πάντα θα κρύβουν κάτι μέχρι να τα προσπεράσεις, αλλά και θα προσφέρουν φιλόξενα τον κορμό τους για να ξαποστάσεις.

"Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει".
(κι όποιος καταλαβαίνει, να μου τρυπήσει τη μύτη ή ν' αφήσει ένα σχόλιο - LOL!!!)

9 σχόλια:

3 parties a day είπε...

α)"Κάποτε η πραγματικότητα έχει τέτοια συνέχεια και ομαλότητα που λες ότι μπορείς να προβλέψεις το επόμενο συμβάν όπως μια νότα σ' ένα σουξεδάκι ή την επόμενη ατάκα σε μια σαπουνόπερα".

Τι φρίκη! Τίποτα δεν είναι πια συναρπαστικό όταν είσαι σίγουρος για την έκβαση...

β)"Μετά την πορεία στο σκοτάδι, έχει κανείς διάθεση για ανάπαυση.
Η πορεία όμως δε σταματά με το που βλέπεις φως".

Αν η πορεία σταματούσε με το που βλέπαμε το φως, την κάτσαμε τη βάρκα.
Γιατί αν αρπάζεσαι από το τώρα, δεν θα έχεις ποτέ το μετά.

hracker είπε...

[Αμοντάριστα πλάνα που σκανδαλισαν το post.]

Πάω στο bar του ξενοδοχείου. Θυμάμαι να εχει καλή μουσική και ζεστή ατμόσφαιρα. Μετά από κανένα μισάωρο κι αφού οι πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες έχουν φύγει, έχω μείνει με τον "σεφ" του συστεγαζόμενου ρεστωράν, όρθιο πίσω από την μπάρα, να μου αραδιάζει με ασύλληπτη περηφάνεια συνταγές που μπλέκουν χωρίς αιδώ τα άσπρα-κόκκινα-κίτρινα-μπλε της γεύσης με τέτοιον τρόπο, ώστε παρά το ενδιαφέρον που έδειχνα, από μέσα μου έλεγα "μεγάλε, θυμήσου! αν ποτέ φας εδώ, μακριά απ' αυτό το πράμα!". Ας είχε μείνει τουλάχιστον εκείνο το κορίτσι που ενώ της μίλαγα θυμάμαι να σκέφτομαι "ωχ! δεν παρακολουθώ τι λέω και με απασχολεί μόνο να συνεχίσω να μιλάω για να υπάρχει λόγος να διατηρείται αυτή η επαφή μας με το βλέμμα της. Μόνον μην πω καμια χοντρή μαλακία γιατί αυτή μπορεί και να ακούει". Οκ, νύσταζε. Καλόν της ύπνο.
Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια κι εγώ. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές.
Παροικία. Ο προορισμός είναι με σιγουριά επιλεγμένος, αλλά φλερτάρω με την ιδέα να περπατήσω στην παραλία αντί να πάω για ποτό. Πώς αλλιώς, αυτή δεν είναι χειμωνιάτικη, ούτε ανοιξιάτικη βραδιά. Αυτή είναι καλοκαιρινή!
Δεν αλλάζω όμως πρόγραμμα.
Πειρατής: ίσως η πιο jazz γωνιά των Κυκλάδων
Κατεβαίνω 2 σκαλιά. Έχω έλθει άπειρες φορές, αλλά εντυπωσιάζομαι από το πάχος των τοίχων που είναι κοντά ένα μέτρο.
Η ατμόσφαιρα σχεδόν μυστικιστική. Πολύ χαμηλός φωτισμός, μερικά κεριά. Η εικόνα σαν από ασπρόμαυρη ταινία, αλλά σε αποχρώσεις του κίτρινου. Ένας αράπης κλαίει στα ηχεία με μοναδική ηχητική συντροφιά μια νυσταγμένη κιθάρα και μια φυσαρμόνικα.
Κάθομαι στη μπάρα.
"γεια-χαρά"
"τι θα πάρετε;"
"Μμμμ, ένα κρασάκι!"
"Λευκό ή κόκκινο;"
Δεν έχω σταθεί περισσότερη ώρα μέχρι να αποφασίσω ποτό, πόσο μάλλον χρώμα ποτού (!). Απορώ που ο τύπος είναι ατάραχος, καμία υποψία δυσφορίας. Μου φαινεται πως όσα χρόνια κι αν μου πάρει ν' καταλήξω, αυτός θα είναι εκεί ακίνητος ν'ακούσει το αποτέλεσμα.
"κόκκινο" καταλήγω
Μου σερβίρεται ένα ποτήρι και δίπλα του το μπουκάλι! Πρώτη φορά έχω ζητήσει ποτήρι και μου έχουν αφήσει μπουκάλι (!) Μου φαίνεται κι αυτό περίεργο.
Περιεργάζομαι το περιβάλλον. Πέτρα παντού. Νιώθω τη ζέστη από το τζάκι στην πλάτη μου. Γυρνάω να το περιεργαστώ.
Η βάση του βρίσκεται περίπου στο 1.20 από το έδαφος (τζάκι είναι αυτό ή φούρνος σκέφτομαι!). Η παρέα που κάθεται μπροστά του νομίζει ότι κοιτάζω αυτούς (!) Συνεχίζουν μεν την κουβέντα τους, αλλά τα βλέμματα και οι κινήσεις τους φωνάζουν αμηχανία.
Το τρακ τους δεν είναι ικανό να με αποσπάσει από το αντικείμενο του εδνιαφέροντός μου και ξαναγυρνάω μπροστά μόνον αφού χορτάσω το μάτι μου πυρακτωμένο ξύλο. Ούτε 3 φορές το χρόνο δεν ξεχνάω το κινητό μου στο αυτοκίνητο ή αλλού. Να που η 2η του 2007 έτυχε τώρα που ήθελα να φωτογραφίσω το τζάκι!
Στα δεξιά μου μια παρέα. Εναν δύο μάλλον τους έχω ξαναδεί, αλλά κανείς δε φαίνεται να με αναγνωρίζει. Καλύτερα σκέφτομαι κι απορώ γιατί γενικά χαίρομαι να κουβεντιάζω.
Ξαφνικά μια σπηλίαδα στόμφου: "η Πάρος δεν είναι mistral και ξενοδοχεία, είναι Υγεία και Παιδεία" (!!!)
Μάλλον όλοι συμφωνούν γιατί ακολουθεί παύση και καμία ένσταση. Εγώ, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι σήμαινε αυτή η ατάκα!!!
Κοιτάζω το ταβάνι. Κορμοί δέντρων και στο κενό ανάμεσά τους καλάμια. Γίνεται τα καλάμια να κρατάνε το από πάνω πάτωμα; (!)
Κορμοί και καλάμια καλύπτονται από ένα στρώμα μαυρίλα. Αποκλείεται να είναι από το τσιγάρο τόση μαυρίλα! Αλλά τότε από τι είναι;
Κατεβαίνοντας, το βλέμμα μου σταματάει σε ένα ράφι με ποτά. Δίπλα σε δύο Metaxa 3 αστέρων (νόμιζα ότι μόνον σε κηδείες πουλάει αυτή η μπόμπα) ένα Johnny Walker Gold Label! Αυτή κι αν είναι αντίθεση! Παρακάτω η πόρτα που συνδέει τον κύριο χώρο με το διπλανό δωμάτιο, κομμάτι του μπαρ κι αυτό. Από το τζάμι βλέπω μια τηλεόραση να παίζει Mega! Φυσικά δεν είναι κανείς μέσα για να βλέπει. Ο ήχος δεν διαπερνα΄την πόρτα, αλλά και μόνον οι εικόνες του Mega είναι η απόλυτη αντίθεση με τις "μπλουζιές" που ακούω και χορεύω με το κάτω από τον αστράγαλο κομμάτι των ποδιών μου.
Έχει τελειώσει το κρασί μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να το γεμίσω μόνος μου ή να ζητήσω από τον μπάρμαν. Δεν προβληματίζομαι για πολύ. Παίρνω το μπουκάλι και το αδειάζω στο ποτήρι μου, αλλά δεν βγάζει πάνω από 1 δάχτυλο κρασί.
"μπορώ να έχω λίγο κρασάκι ακόμα;"
Στέκεται μπροστά στο ποτήρι μου με την ίδια αποφασιστικότητα που εγώ επέλεγα το χρώμα του κρασιού. Κάποτε αποκρίνεται με απορία:
"Κι άλλο;!;! Καλά..."

Ίσως το πιο προκλητικά διακοσμημένο μπούστο που έχει συναντήσει το βλέμμα μου και σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα, φεύγει από το μπαρ.
Ο τύπος πίσω από την μπάρα κάνει ένα σάλτο προς την πόρτα και προτάσει το μάγουλό του.
"Ένα φιλάκι!"
Τους χωρίζουν γώρω στα 500 χρόνια ζωής και 800 χιλιόμετρα φρεσκάδας αλλά τον κερδίζει τον ασπασμό!
Κάποιος από δίπλα μου, σοβαρά απορώντας αλλά και παραπονούμενος, σκέφτεται φωναχτά "εμένα γιατί δεν με έχει φιλήσει ποτέ;" (!!)

Η παρέα από το τζάκι έχει φύγει, οπότε παίρνω το κρασί μου και πηγαίνω προς τα εκεί. Έχει χτιστούς πάγκους που σχηματίζουνε ένα Π, ακολουθώντας τους τοίχους. Στο ένα πόδι του Π είναι το τζάκι. Κάθομαι απέναντι από το τζάκι, ακουμπάω την πλάτη μου σε μια κολόνα, ουσιαστικά γυρνώντας την πλάτη σε όλον τον χώρο και (δε θυμάμαι να το 'χω ξανακάνει) ανεβάζω τα πόδια μου πάνω στον πάγκο (!)
Το κερασάκι. Ανοίγω το φορητό (!) και αρχίζω να γράφω αυτό (!!)

Διαπιστώνω ότι έχουν φύγει όλοι εκτός από εμένα και νιώθω ότι για τον μπάρμαν θα ήταν ανακούφιση και η δική μου αποχώρηση, οπότε σηκώνομαι.

"τι οφείλω;"
"εννιά ευρωπαϊκά"
"μ' αρέσει ο τρόπος που το λες!"
"βέβαια, πάνε τα ελληνικά. Άσ' τα φίλε. Λοιπόν, έχω μια ρωσιδούλα ... που καθαρίζει εδώ..."
αυτή η παύση μου θυμίζει άλλες ιστορίες που μου έχει πει παλιότερα και περιμένω να ακούσω τηλεγραφική ιστορία με μπόλικο σεξ αλλά κι ένα άρωμα απαξίας. Συνεχίζει όμως:
".. της δίνω 5 ευρώ την ώρα. Ήταν εδώ το πρωί. Μέσ' στο χαμόγελο. Μου λέει σ'ευχαριστώ, ξέρεις πόσα κιλά ψωμί αγοράζεις μ'ένα ευρώ στη Ρωσία; Δεκαπέντε κιλά! Κατάλαβες φίλε! Είναι δηλαδή σαν να της δίνω -παύση για υπολογισμούς- 75 κιλά ψωμί την ώρα! Κι εδώ ούτε ένα κιλό δεν παίρνεις μ' ένα ευρώ πλέον"
"είναι ωραίο να σου λένε ευχαριστώ"
Κι άλλη παύση. Μάλλον περίμενε να του πω για το ψωμί.

Του δίνω το χέρι μου φεύγοντας. Χαίρεται που με γνώρισε. Εγώ δεν τον κοροϊδεύω να του πω το ίδιο. Του λέω απλά "Ευχαριστώ, να'σαι καλά". Εχουμε γνωριστεί 5-6 φορές τα τελευταία 2 χρόνια. Μου φαινεται μπλέξιμο άνευ ουσίας να προσπαθήσω να του το θυμήσω και το αποφεύγω. Άλλωστε θα ξαναγνωριστούμε σε καμια βδομάδα που θα ξανάρθω... Οι ευχαριστίες που τον ακούω ακόμα να λέει ενώ ήδη βγαίνω από την πόρτα, μου φαίνονται εντελώς άσχετες με την κουβέντα μας (!)

Κάποτε η πραγματικότητα έχει τέτοια συνέχεια και ομαλότητα που λες ότι μπορείς να προβλέψεις το επόμενο συμβάν όπως μια νότα σ' ένα σουξεδάκι ή την επόμενη ατάκα σε μια σαπουνόπερα.
Άλλοτε, η πραγματικότητα είναι ο ορισμός του περίεργου και της ασυνέχειας. Όλες οι παράγωγοι απειρισμένες!

Η πρώτη εκδοχή μάλλον υπερτερεί σε (ψευδ)αίσθηση κατανόησης του "τι παίζει" αλλά η δεύτερη σε βαθμό εμπειρίας του αληθινού.
Ακόμα, η δεύτερη εκδοχή της πραγματικότητας μπορεί και σε φτάνει εμπειρικά εκεί που άλλοι κατέληξαν με λογικές συνεπαγωγές, ότι δηλαδή το σύμπαν δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη συνείδηση που το παρατηρεί.

Nikita Ras είπε...

Χελλόου μάι σνόουρεπορτ ολντ φριεντ :)

1)Κάποτε η πραγματικότητα έχει τέτοια συνέχεια και ομαλότητα που λες ότι μπορείς να προβλέψεις το επόμενο συμβάν όπως μια νότα σ' ένα σουξεδάκι ή την επόμενη ατάκα σε μια σαπουνόπερα

-Είναι μήπως ντε ζαβού? Εχθές ο κολλητός μου μού αποκάλυψε ότι μιας φίλης του η μάνα τα είχε με τον τενίστα της. Ενώ όλοι μας είχαμε ακούσει ότι με τον άντρα της τα πηγαίνανε μια χαρά Παραδόξως (ή όχι) μου φάνηκε ότι ο ήξερα, παρόλο που δεν την έχω δει ποτέ μου! Μια ακόμα γνώριμη και προβλέψιμη νότα!


2)Άλλοτε, η πραγματικότητα είναι ο ορισμός του περίεργου και της ασυνέχειας. Όλες οι παράγωγοι διαχειρισμένες!

-Αυτό είναι που κάνει –περισσότερο- ενδιαφέρουσα την ζωή μας! Συνεχείς και μη προβλέψιμες ανατροπές. Πέρυσι ήμουν Αθήνα και τώρα Κύπρο, έτσι στο άσχετο. Ποια πεταλούδα φτερούγισε στο κινέζικο κάρμα μου?


3)Η πρώτη εκδοχή μάλλον υπερτερεί σε (ψευδ)αίσθηση κατανόησης του "τι παίζει" αλλά η δεύτερη σε βαθμό εμπειρίας του αληθινού.

-Μπορώ να πω πως καταλαβαίνω τον συλλογισμό σου! Εικάζω πως αν αυτήν την στιγμή φυτρώσουν φτερά στην πλάτη μου και αρχίζω να ψέλνω σαν την Άντζελα Δημητρίου θα είμαι περισσότερο «αληθινός» από το να χτυπήσω φραππέ και να ρευτώ!

4)Ακόμα, η δεύτερη εκδοχή της πραγματικότητας μπορεί και σε φτάνει εμπειρικά εκεί που άλλοι κατέληξαν με λογικές συνεπαγωγές, ότι δηλαδή το σύμπαν δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη συνείδηση που το παρατηρεί.

5)Αυτό μου θυμίζει το παράδοξο της γάτας του Schrodinger !!! Παίζει γερά αυτό το σενάριο, κάποιος όμως πρέπει να πιάσει τον ποντικό!

Τέτοιες συνειδητοποιήσεις, συχνά συνοδεύουν την "έξοδο από το τούνελ".
Μετά την πορεία στο σκοτάδι, έχει κανείς διάθεση για ανάπαυση.
Η πορεία όμως δε σταματά με το που βλέπεις φως.
Υπάρχουνε (φευ) δένδρα που πάντα θα κρύβουν κάτι μέχρι να τα προσπεράσεις, αλλά και θα προσφέρουν φιλόξενα τον κορμό τους για να ξαποστάσεις.

Τι όμορφη εικόνα! Την αφήνω ως έχει! Ουδέν σχόλιο!

"Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει".
(κι όποιος καταλαβαίνει, να μου τρυπήσει τη μύτη ή ν' αφήσει ένα σχόλιο - LOL!!!)

Ε, το άφησα το σχόλιο και ας μην κατάλαβα! λολ

speira είπε...

Ωστε αναμεσα σε πειρατικά jazz bar, τζακια, και αιγαιοπελαγιτικη αρμυρα ειχες χαθεί.
Το μη προβλέψιμο αυτο θέλω, αυτό που το ξαφνιασμα του θα με απογειωσει.
Τη συνεχεια και την ομαλότητα την έχουμε άθφονη θέλουμε δε θελουμε. Καπως πρεπει να σπαει η ροη, αλλιως δε λαμπει το βλέμμα.

γιωργος είπε...

Και αν σε αυτό που βέβαιοι προβλέψαμε μας ξέφυγε κάτι; Σημαντικό για την συνέχεια του απρόβλεπτου; Μήπως τότε απο το φως πρέπει στο σκοτάδι πάλι να επιστρέψεις για να δεις -μέσα στην ανοιαρή ομοιομορφία του δάσους- τι κρυβόταν πίσω από το δέντρο που προσπέρασες; Δυστυχώς όμως, αυτή η επιστροφή είναι δυνατή μόνο με τη σκέψη.
και όποιος καταλαβαίνει, να μου τρυπήσει και την δική μου μύτη χωρίς σχόλιο:)
Και τώρα για να σε προσβάλω...Προτιμώ τα αμοντάριστα πλάνα. Πολύ δυνατά...!

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Στον Πειρατή είχα δει πριν χρόνια βρικόλακες. Τους ακολούθησα γρήγορα, μόλις έκαναν να φύγουν, μα είχαν ήδη εξαφανιστεί. Νομίζω, πως απάντησα...

speira είπε...

Όποτε μπορεσεις περνα να παρεις μια προσκληση. Και μη χανεσαι..

hracker είπε...

3pad, εγώ θα έλεγα ότι σχεδο΄ν "Τίποτα δεν είναι πια συναρπαστικό όταν είσαι σίγουρος για την έκβαση". Για σκέψου έναν ψαγμένο Σίσυφο να σβουρνάει την κοτρώνα του!

nikitaras, το ντεζάβου κι άλλα τέτοια μεταφυσικά μένει να τα αγγίξει η επιστήμη για να τα δεχτούνε κι αυτοί που τα ζούνε αλλά δεν διακρίνουν. Θεωρώ (χωρίς αποδείξεις είναι αλήθεια) ότι θα την προλάβουμε αυτή τη διερεύνηση που θα σημάνει την επόμενη επανάσταση μετά τη βιομηχανική.
Η πεταλούδα που φτερούγισε είναι προφανώς αυτή που γράφει στο ένα φτερό της Αθήνα και στο άλλο Λευκωσία. Έσω έτοιμος: οι πεταλούδες πάντα ξαναχτυπούν (τα φτερά τους).

speira, είναι αλήθεια ότι "Τη συνεχεια και την ομαλότητα την έχουμε άθφονη θέλουμε δε θελουμε. Δε μου φαίνεσαι όμως και "μέχρι τα μπούνια"! Άσχετο, αυτό το γαμημένο το "βούτυρο" πώς στην ευχή σου ήρθε; Την άλλη φορά, αν είναι κάτι απ' το ψυγείο, παρακαλώ να είναι μαγιονέζα :-))

synas, χοροπηδώ και αλαλάζω σε ύφος γηπεδικής εκτόνωσης: "γαμιούνται τα φρικιά κι οι βρυκολάκοι" ;-)

hracker είπε...

axenbax, επιστροφή στο σκοτάδι?!?
Όχι, για οποιονδήποτε λόγο, ευχαριστώ δεν θα πάρω :-)

Πας καλά ρε φίλε που νομίζεις ότι με προσβάλεις που σου άρεσαν τα αμοντάριστα πλάνα; Εκεί ήταν η ουσία. Απλά, ξαναδιαβάζοντάς τα, επειδή το συνεκτικό τους στοιχείο ήταν η δική μου εμπειρία κι αυτή δεν βγαίνει στο πληκτρολόγιο, γι΄ αυτό είχα γράψει και την περίληψη τους στο post.