Για την προκατάληψη της αιτιότητας



Πού θα πιστώσουμε το βούτυρο; Στους μαστούς της αγελάδας; Στα χέρια του αγελαδάρη; Ή μήπως στη διάνοια που σχεδιάζει μηχανές για να φυγοκεντρίζουν γάλα;
Όπου κι αν πιστωθεί, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το βούτυρο έπεται μιας κάποιου είδους αιχμαλωσίας. Είναι η αιχμαλωσία της αιτιότητας, που αλυσοδένει τα πάντα μεταξύ τους έτσι αναπόδραστα, όπως η βαρύτητα ένα κορμί, στο κρεβάτι όπου κοιμάται.

Με άλλα λόγια, όλα τα γεγονότα, οι σχέσεις των πραγμάτων, οι φυσικοί οι νόμοι, φαίνεται να 'ναι εκφάνσεις μιας και μόνης αρχής: αυτής της αιτιότητας.

Πρώτα προσκύνησα τον ήλιο, μετά τη σελήνη, ύστερα έφτιαξα ξόανα και πρόσφατα υποτάχτηκα στην επιστήμη. Παρά τους θρησκευτικούς μου αυτοσχεδιασμούς, η εμπειρία, η πραγματικότητα η ίδια, εξακολουθούν να τσαλαβουτάνε ανάμεσα Γέννηση και Θάνατο, σταθερά μεν αλλά ΑΝΑΙΤΙΑ.
Σ' ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί η αρχή της αιτιότητας να είναι για πάντα στο απυρόβλητο!

Αμα την δεις με ψυχραιμία, η αιτιότητα σ' ένα αναίτιο σύμπαν, ομοιάζει μάλλον με προκατάληψη. Άρα, κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί.
Θα 'ρθει ένα μέλλον που ο Νους (φύσει πολυγαμικός) θα την εγκαταλήψει κι αυτήν και τον καρπό του πάθους τους, τον ντετερμινισμό.

Τότε, ο απόγονος του ανθρώπου, θα υμνεί τη σοφία του τυχαίου.
Τα Νόμπελ θα παίρνουν οι χαρτορίχτρες κι η τράπουλά τους θα κλείσει τον κύκλο της τεχνολογικής εξέλιξης.
Αυτό θα 'ναι το Επόμενο Κύμα.

Για μια πρόγευση απ΄αυτό το περίεργο, κάτσε μπροστά σ' έναν καθρέφτη. Βάλε στο ένα σου μάτι ένα καλειδοσκόπιο και το άλλο άσε το ελεύθερο για να κοιτάζει το είδωλό σου.

[είναι το καινούργιο παιχνίδι. Μου ζητήθηκε από παρουσία ενδιαφέρουσα κι ευγενική να γράψω κάτι με τις λέξεις "βούτυρο, κρεβάτι, καλειδοσκόπιο, κύμα και τράπουλα" (π΄ ανάθεμά σε μ' αυτό το βούτυρο!). Ζητώ από axenbax, nikitaras, filomila, pegasus, arxitempela, gitsaki, 3pad, dawkinson, nakupenda, chris, synas και speira να πλέξουν με τη φαντασία τους κάτι που να 'χει "αγάπη", "αυτοκίνητο" (κατά προτίμηση γρήγορο) "κυκλάμινο", "Πράγα", "φως", ένα "ποτάμι" κι ένα "διαμάντι"]

14 σχόλια:

bbchris είπε...

Δεκτή η πρόσκληση - πρόκληση! :)

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Καλό!!! Ίσως τελικά μία παραγγελία σαν και τούτο το παιχνίδι, να είναι το καλειδοσκόπιο: πέντε λέξεις, μία ροζέτα βγαλμένη μέσα από την τυχαιότητα ενός άλλου νου. Όταν γράφεις μόνος, κυνηγάς την ουρά σου, κοιτάζεις διαρκώς το είδωλό σου στον καθρέφτη.

gitsaki είπε...

Ωραίο!
Δεκτή η πρόσκληση,φίλε μου,αλλά δώσε μου λίγο χρόνο!

nakupenda είπε...

Μιλάμε αυτό το βούτυρό σου με έστειλε! Δεκτή η πρόσκληση. Φαινομενικά "εύκολες" λέξεις έβαλες. Let's see...

speira είπε...

Έγραψες!! Θα μπορουσα να πω και βουτυρωσες βεβαια, αλλά ειλικρινα μ'εστειλες! Α και οι λέξεις που διαλεξες έξοχες.Μ'αρεσεις.

Nikita Ras είπε...

Ετοιμο αγαπητέ!! Το ανάρτησα στο μπλογκ μου, να το βάλω και εδώ? Με δυσκόλεψε κάπως!

Ανώνυμος είπε...

Άκυρες λέξεις στο ίδιο κείμενο και φυσικά και εγώ εντυπωσιάστηκα με τη χρήση του βουτύρου!

Η δική μου απάντηση στην πρόσκληση σου:
http://www.network54.com/Forum/524557/

Ερώτηση: στη δική μου πρόσκληση προς άλλους πρέπει να βάλω δικές μου λέξεις;

hracker είπε...

>στη δική μου πρόσκληση προς
>άλλους πρέπει να βάλω δικές μου
> λέξεις;

η δική σου πρόσκληση είναι δική σου, άρα δε χωράει πρέπει. Βάλε ό,τι γουστάρεις.

3 parties a day είπε...

Επιτέλουw θ αποκτήσουν κι οι χαρτορίχτρες τη θέση που τους αξίζει στην κοινωνία...

Το κείμενο είναι έτοιμο, hracker.

Ανώνυμος είπε...

Ηταν απρόσμενο ετούτο το ταξίδι σε τόπο αγαπημένο, με αναμνήσεις έντονες μιάς καθυστερημένης στο ραντεβού της εφηβείας. Δεκαεννιά χρόνια κι ένα πόλεμο μετά, λίγα πράγματα μπορούσε να αναγνωρίσει. Εκατσε, όπως τότε, στο χορτάρι του πάρκου της Αda, άφησε τα μάτια να ξεκουραστούν πάνω στα παιχνίδια που έκανε το φώς του ήλιου με τα ρυτιδιασμένα νερά του Σάβα κι ο νούς της ταξίδεψε.

Το πρώτο μεγάλο ποτάμι που είχε δεί στη ζωή της ήταν ο Σάβα. Πάνω στη γέφυρά του είχε σπρώξει μαζί με τον Χ το αυτοκίνητο του Goran, ένα σαραβαλιασμένο Yugo, για να ξαναπάρει μπρός. Κι όταν αυτό αρνήθηκε, η βραδυνή αναγκαστική πεζοπορία δύο νέων διαφορετικής εθνικότητας και φύλου κατά μήκος της γέφυρας ήταν η ευκαιρία που περίμεναν για να φέρουν τους κόσμους και τις καρδιές τους πιο κοντά. Φιγούρες σκοτεινές, που στο λιγοστό φώς, έντεχνα λες κατευθυνόμενο στα πρόσωπά τους, έμοιαζαν να αιωρούνται πάνω στη γέφυρα σαν ηθοποιοί από το Μαύρο Θέατρο της Πράγας.

Κι η γέφυρα δεν ήταν πιά για εκείνη μόνο το μονοπάτι από το παλιό στο νέο, από το κλασσικό στο μοντέρνο, από το παρελθόν στο παρόν. ΄Εγινε το πέρασμα από τη γνωριμία στον ενθουσιασμό, από τον ενθουσιασμό στον έρωτα, από τον έρωτα στην αγάπη, από το κορίτσι στη γυναίκα. Ακατέργαστο διαμάντι, την είχε αποκαλέσει αλλά δεν της είχε αρέσει γιατί το διαμάντι είναι σκληρό. Προτιμούσε να είναι κάτι απλό κι όμορφο, ένα άγριο κυκλάμινο ας πούμε, σαν αυτά τα άσπρα με το ρόζ στεφάνι που έβρισκε ανάμεσα στις πέτρες στην πατρίδα της. Τέτοια όμως δεν είχαν στη χώρα του για να τα ξέρει.

O χρόνος λίγος, τα συναισθήματα έντονα, οι υποσχέσεις πολλές, η πραγματικότητα μία…

«Ομορφες μέρες κι όμορφοι άνθρωποι», μονολόγησε καθώς σηκώθηκε από το χορτάρι ξαναγυρνώντας στο σήμερα. «Χάρηκα που σε ξανάδα ποταμέ, hvala Beograd».


ΥΓ. Δε μου βγήκε γρήγορο το αυτοκίνητο, λυπάμαι.

Dawkinson είπε...

Πολύ ωραίο!
Η πρόσκλησή σου έγινε δεκτή!

nakupenda είπε...

Ready!

γιωργος είπε...

SINNERMAN

Αρίστη είπε...

Αααααχ! Εξαιτίας αυτού του παιχνιδιού βρήκα τον μπελά μου! Με κάλεσε κι εμένα η japanorange να παίξουμε και - σαν παιδί κι εγώ - ξεχάστηκα και παρασύρθηκα κι έγραψα ένα σεντόνι 1170 λέξεων! Κι επειδή φοβάμαι ότι κανείς δε θα το διαβάσει είπα να ξεκινήσω ένα καινούριο παιχνιδάκι! Διάβασε την πρώτη παράγραφο της ιστορίας και γράψε ένα δικό σου τέλος! Τι λες; Θέλεις να παίξουμε; ;-)