Σιγά μην περιμένω ..

.. πρόσκληση.

Λοιπόν, γουστάρω σαν τρελλός: (όλους τους) Πολέμους των Άστρων, Μπόνυ και Κλάιντ, Λα Βίτα ε Μπέλα, Ιλ Ποστίνο, Για Έναν Καλό Άνθρωπο και ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ!

Την τελευταία δεν την έχω δει πότε μου! Έχω δει μόνον σκηνές, που με άφησαν άφωνο. Εδώ και 18 χρόνια την έχω σε VHS και φαντασιώνομαι να την απολαμβάνω παρέα με Την γυναίκα, καλοκαίρι, σε μια άδεια Αθήνα Αυγούστου, ένα βράδυ, μετά από μια καυτή ημέρα, σε ένα μπαλκόνι. Νομίζω ότι η κατάνυξη μιας Αυγουστιάτικης βραδιάς σε μια άδεια Αθήνα, ταιριάζει στην ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας. Νέσ-πα? Την έχει δει κανείς;

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, φρίττω στη σκέψη ότι τόλμησα να παντρευτώ χωρίς να έχω νιώσει την επιθυμία να δω τη συγεκρκιμένη ταινία με την (πρώην) σύζυγό μου.

Ανατομία μιας τέλειας ημέρας

Εργασία.
Και χαρά ..
.. χωρίς αιτία.
Στον δρόμο ο Lou Reed κονσέρβα: "it's such a perfect day"! Σε such a perfect day, μα ποιός τολμάει ν' αντιμιλήσει; Είναι από άλλο σύμπαν έρωτας αυτός. Είναι χωρίς αιτία. Γι' αυτό μοιράζεται σε κατά μόνας συμμετέχοντες.

Perfect day! Ίσως να 'ναι η Άνοιξη, που και στο καυσαέριο φοράει ένα άρωμα γιορτής. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, δεν πα' να χτυπιούνται Αλβερτίσκοι και Σιγκμουντίσκοι χιλιάδες περί λόγων, λογισμών, κλειστών πακέτων και χρησμών, είμαστε έρμαια. Έρμαια αξιαγάπητα μυρουδιών, ήχων, κι επιθυμιών στοχαστικών.
Έτσι κι εγώ και με αρέσει!

Για τους εχέφρονες, πρέπει συμπάθεια και σεβασμός.
Σ' εμάς τους άλλους τύχη!

bonus track!
:-P

Για την προκατάληψη της αιτιότητας

Πού θα πιστώσουμε το βούτυρο; Στους μαστούς της αγελάδας; Στα χέρια του αγελαδάρη; Ή μήπως στη διάνοια που σχεδιάζει μηχανές για να φυγοκεντρίζουν γάλα;
Όπου κι αν πιστωθεί, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το βούτυρο έπεται μιας κάποιου είδους αιχμαλωσίας. Είναι η αιχμαλωσία της αιτιότητας, που αλυσοδένει τα πάντα μεταξύ τους έτσι αναπόδραστα, όπως η βαρύτητα ένα κορμί, στο κρεβάτι όπου κοιμάται.

Με άλλα λόγια, όλα τα γεγονότα, οι σχέσεις των πραγμάτων, οι φυσικοί οι νόμοι, φαίνεται να 'ναι εκφάνσεις μιας και μόνης αρχής: αυτής της αιτιότητας.

Πρώτα προσκύνησα τον ήλιο, μετά τη σελήνη, ύστερα έφτιαξα ξόανα και πρόσφατα υποτάχτηκα στην επιστήμη. Παρά τους θρησκευτικούς μου αυτοσχεδιασμούς, η εμπειρία, η πραγματικότητα η ίδια, εξακολουθούν να τσαλαβουτάνε ανάμεσα Γέννηση και Θάνατο, σταθερά μεν αλλά ΑΝΑΙΤΙΑ.
Σ' ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί η αρχή της αιτιότητας να είναι για πάντα στο απυρόβλητο!

Αμα την δεις με ψυχραιμία, η αιτιότητα σ' ένα αναίτιο σύμπαν, ομοιάζει μάλλον με προκατάληψη. Άρα, κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί.
Θα 'ρθει ένα μέλλον που ο Νους (φύσει πολυγαμικός) θα την εγκαταλήψει κι αυτήν και τον καρπό του πάθους τους, τον ντετερμινισμό.

Τότε, ο απόγονος του ανθρώπου, θα υμνεί τη σοφία του τυχαίου.
Τα Νόμπελ θα παίρνουν οι χαρτορίχτρες κι η τράπουλά τους θα κλείσει τον κύκλο της τεχνολογικής εξέλιξης.
Αυτό θα 'ναι το Επόμενο Κύμα.

Για μια πρόγευση απ΄αυτό το περίεργο, κάτσε μπροστά σ' έναν καθρέφτη. Βάλε στο ένα σου μάτι ένα καλειδοσκόπιο και το άλλο άσε το ελεύθερο για να κοιτάζει το είδωλό σου.

[είναι το καινούργιο παιχνίδι. Μου ζητήθηκε από παρουσία ενδιαφέρουσα κι ευγενική να γράψω κάτι με τις λέξεις "βούτυρο, κρεβάτι, καλειδοσκόπιο, κύμα και τράπουλα" (π΄ ανάθεμά σε μ' αυτό το βούτυρο!). Ζητώ από axenbax, nikitaras, filomila, pegasus, arxitempela, gitsaki, 3pad, dawkinson, nakupenda, chris, synas και speira να πλέξουν με τη φαντασία τους κάτι που να 'χει "αγάπη", "αυτοκίνητο" (κατά προτίμηση γρήγορο) "κυκλάμινο", "Πράγα", "φως", ένα "ποτάμι" κι ένα "διαμάντι"]

I would stand in line for this!

Κάποτε η πραγματικότητα έχει τέτοια συνέχεια και ομαλότητα που λες ότι μπορείς να προβλέψεις το επόμενο συμβάν όπως μια νότα σ' ένα σουξεδάκι ή την επόμενη ατάκα σε μια σαπουνόπερα.
Άλλοτε, η πραγματικότητα είναι ο ορισμός του περίεργου και της ασυνέχειας. Όλες οι παράγωγοι απειρισμένες!

Η πρώτη εκδοχή μάλλον υπερτερεί σε (ψευδ)αίσθηση κατανόησης του "τι παίζει" αλλά η δεύτερη σε βαθμό εμπειρίας του αληθινού.
Ακόμα, η δεύτερη εκδοχή της πραγματικότητας μπορεί και σε φτάνει εμπειρικά εκεί που άλλοι κατέληξαν με λογικές συνεπαγωγές, ότι δηλαδή το σύμπαν δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη συνείδηση που το παρατηρεί.

Τέτοιες συνειδητοποιήσεις, συχνά συνοδεύουν την "έξοδο από το τούνελ".
Μετά την πορεία στο σκοτάδι, έχει κανείς διάθεση για ανάπαυση, γιατί η πορεία δε σταματά με το που βλέπεις φως. Υπάρχουνε (φευ) δένδρα που πάντα θα κρύβουν κάτι μέχρι να τα προσπεράσεις, αλλά και θα προσφέρουν φιλόξενα τον κορμό τους για να ξαποστάσεις.

"Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει".
(κι όποιος καταλαβαίνει, να μου τρυπήσει τη μύτη ή ν' αφήσει ένα σχόλιο - LOL!!!)