Μ' ΕΚΕΙΝΗΝ

Έτσι σκληρός που έγινε ο καιρός, περίμενέ με:
θα τον ζήσουμε με κέφι.
Δωσ' μου το μικρό χέρι σου.
Θ' ανεβούμε και θα υποφέρουμε.
Θα πηδήσουμε και θα πονέσουμε.

Είμαστε ξανά το ζευγάρι
που έζησε σε μέρη δασιά,
στις άγριες σπηλιές των βράχων.
Έτσι μακρύς που είναι τούτος ο καιρός, περίμενέ με
μ' ένα πανέρι, με το φτυάρι σου,
με τα παπούτσια και τα ρούχα σου.

Τώρα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο,
όχι μονάχα γαρίφαλα,
όχι μονάχα για να βρούμε το μέλι:
χρειαζόμαστε τα χέρια μας
για να πλύνουμε και ν' ανάψουμε φωτιά.
Και τότε ας τολμήσει ο σκληρός χρόνος
να προκαλέσει την απεραντοσύνη
τεσσάρων χεριών και τεσσάρων ματιών.

[Πάβλο Νερούδα, Εστραβαγάριο, εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση Δανάη Στρατηγοπούλου]

Οι τελευταίοι τρεις στίχοι μου φαίνονται συγκλονιστικοί. Σα να περιγράφουν όλο το μεγαλείο και τη ματαιότητα των σχέσεων, αυτών που λέμε "σοβαρές", "δεσμούς", "παντοτινή αγάπη" και άλλα τινά ωραία και το ίδιο μάταια και μαγικά.

Μήπως η απόλυτη συντροφικότητα είναι ξόρκι στον Θάνατο;
Γλυκό παραισθησιογόνο που λαμβάνεται στην αίθουσα αναμονής Του;

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο....δεν το είχα ξαναδιαβάσει πουθενά...

Νάσαι καλά.....

hracker είπε...

Θενξ φορ κάμιν